Główny bohater był niezwykle irytującym osobnikiem; przez niego myślałam, że nie przebrnę do końca książki. No bo co można myśleć o komiku, który wyśmiewając się z ludzkich ułomności, tworząc tylko karykatury, potrafi stwierdzić: „…mówiłem sobie, że nigdy nie wzniosłem się tak wysoko. Czy Szekspir mógł stworzyć podobny dialog? Czy ten smętny gbur mógłby go chociaż sobie wyobrazić?”

Przez pierwsze, powiedzmy 1/3 lektury, Daniel wypowiada tyle osądów, z którymi można się nie zgodzić, że rozbolała mnie od nich głowa. Jednak z biegiem czasu coraz bardziej zaczęłam go rozumieć, a przez cytat z końca książki „Nie ma miłości tam gdzie jest indywidualna wolność i niezależność, to po prostu kłamstwo, i to najbardziej ordynarne jakie można sobie wyobrazić; miłość istnieje tylko w pragnieniu unicestwienia, stopienia się, indywidualnego zniknięcia, w swego rodzaju, jak to dawniej określano, bezbrzeżnym uczuciu, w czymś, co tak czy owak w najbliższej przyszłości miało być skazane na zagładę” mam ochotę go przytulić ;) Świat, który poprzedzał zagładę większości ludzkości to u Houellebecqua świat pozbawiony miłości.

U Elthona Johna w Imagine, której nawiasem mówiąc nienawidzę, świat bez namiętności i bez zjawisk, których nie da się zmierzyć systemem zerojedynkowym, przedstawiony jest jako IDEALNY;
u Houellebecka wyraźnie widać, jak bardzo mija się to z prawdą.
>>>>>Nieboska antyutopia w najlepszym wydaniu<<<<<


Autora muszę bardzo pochwalić za samo to, że stworzył coś prostego, a jednocześnie oryginalnego. Pomysł miał bardzo ciekawy i mam nadzieję, że jeszcze długo będzie tak pozytywnie zaskakiwał czytelników. W Możliwości wyspy bardzo zgrabnie i trafnie scharakteryzował obecne społeczeństwo, nazwijmy je globalnym i preapokaliptycznym oraz przedstawił intrygującą wizję jego postapokaliptycznej przyszłości.

Generację nowych ludzi, którzy są elementem nawet ważniejszym niż główny bohater, nie zdradzając szczegółów, najbardziej charakteryzuje zdanie:
„Nie możemy również zrozumieć ekscytacji związanej z polowaniem i pogonią za ofiarami; ani emocji religijnych, ani tej niewzruszonej namiętności, którą człowiek określał mianem metafizycznej ekstazy”. Smutne? Smutne.

Jest to niebanalna opowieść; im dłużej się ją czyta, tym ciekawsza. W najbliższej przyszłości mam zamiar przeczytać ją jeszcze raz, a myślę że nie ma lepszej dla książki rekomendacji.

Główny bohater był niezwykle irytującym osobnikiem; przez niego myślałam, że nie przebrnę do końca książki. No bo co można myśleć o komiku, który wyśmiewając się z ludzkich ułomności, tworząc tylko karykatury, potrafi stwierdzić: „…mówiłem sobie, że nigdy nie wzniosłem się tak wysoko. Czy Szekspir mógł stworzyć podobny dialog? Czy ten smętny gbur mógłby go chociaż sobie...