Powieść dobrze mi się czytało – bo styl jest lekki, prosty, nieco dziecinny.

Podkreślam jednak, że powieść ta - w moim odczuciu – stoi o wiele, WIELE, niżej niż powieści Tolkiena, Martina czy Ursuli Le Guin. Wydaje mi się, że autor beztrosko ściągał zwłaszcza motywy z cyklu powieści Ursuli Le Guin. Ale w powieściach U.Le Guin: Smok, Cień i Magia – wszystko to były majstersztyki, wszystko miało swoją cenę – a w tej powieści wszystko było przeciętne.

Powieść wydawała mi się czasami nudnawa – bo bohaterowie zdecydowanie zbyt długo wędrowali bez celu i bez pomysłów, ciągle zmęczeni i czasami poobijani. Niby zarysowano jakiś motyw zemsty, było tam jakieś imperium zła:) i Imperator (którego na własny użytek nazwałam Iksiem – od Galbatorixa:), był ruch oporu:) i chora Elfka:) i CIEŃ:) – ale mało było konkretów – przez co mało przejmowałam się losem bohaterów. Bo kogo obchodzą przypadkowe potyczki z przypadkowymi urgalami?:) (choć bitwa na końcu miała w sobie pewien majestat:)

Saphira – jak na smoka – zbyt często przypominała pieska pokojowego:). To nie jest tak, że jej nie lubiłam – ALE NA LITOŚĆ…!!! To SMOK przecież – przydałoby się jej trochę ostrości charakteru, a jej stosunki z Eragonem powinny być bardziej zróżnicowane i bardziej złożone. SAPHIRA TO KOBIETA!!! Psie oddanie, bezwarunkowa miłość itp. - po prostu, nie pasuje do SMOKÓW!, a już na pewno nie pasuje do większości KOBIET, a przynajmniej nie powinno mieć miejsca na samym początku powieści, gdy mężczyzna, w żaden sposób, na takie oddanie nie zasłużył.

Eragon był dość nudny. Zbyt szybko i zbyt łatwo mu się wszystko udawało. Ot, tak z niczego – wykluł mu się smok; nieświadomie!!! nauczył się czarów; w międzyczasie nauczył się mistrzowsko władać mieczem; i przy okazji - czytać:)– chyba w tydzień:) Jak na rolnika-analfabetę – jego kariera w powieści – bije wszystko, o czym czytałam dotychczas:).

Przyjemnie mi się czytało natomiast o pierwszych lotach Eragona na Smoku – bo w tych miejscach rzeczywiście powiało czystą przygodą i niezwykłością. I gdyby stosunki Eragona z Saphirą były bardziej zróżnicowane – z pewnością powieść nabrałaby rumieńców. Już nie mówiąc o tym, że przenikanie się myśli bohaterów – to dość mocna, niemal intymna więź. No, ale pojawiła się chora elfka – więc chyba nici z romansu Eragona i Saphiry:) w tomach kolejnych.

Powieść dobrze mi się czytało – bo styl jest lekki, prosty, nieco dziecinny.

Podkreślam jednak, że powieść ta - w moim odczuciu – stoi o wiele, WIELE, niżej niż powieści Tolkiena, Martina czy Ursuli Le Guin. Wydaje mi się, że autor beztrosko ściągał zwłaszcza motywy z cyklu powieści Ursuli Le Guin. Ale w powieściach U.Le Guin: Smok, Cień i Magia – wszystko to były...