Joanna jest pracoholiczką - nie potrafi żyć bez pracy. Każdą wolną chwilę poświęca firmie i z tego powodu nie ma czasu na zawracanie sobie głowy założeniem rodziny, posiadaniem przyjaciół i innymi drobnostkami, bez których nie potrafi normalnie funkcjonować większość ludzi. W momencie, gdy w środku nocy odbiera telefon, nie wie, że jej życie stanie na głowie. Jej przyjaciółka, a właściwie koleżanka, dzwoni z prośbą o trzydniową opiekę nad swoją dwójką dzieci. Po głębszym zastanowieniu, główna bohaterka ulega Elżbiecie, jednak nie wie, że to ich ostatnia rozmowa, a kobieta nie pojawi się ustalonego dnia, aby przejąć opiekę nad swoimi dziećmi.


Główna bohaterka z początku wzbudzała moją niechęć. Kto bowiem lubiłby samolubną, wyobcowaną kobietę, która na dodatek nie lubi kotów? Jej tok myślenia, początkowe podejście do dzieci, ciągłe niezadowolenie i bycie w związku z mężczyzną nie godnym większej uwagi, denerwowało mnie. Jednak, gdy do drzwi jej koleżanki puka funkcjonariusz policji Joanna pokazuje, że ma serce i podejmuje bardzo odpowiedzialną decyzję – postanawia zaopiekować się nimi na pewien czas.

Stopniowe przekonywanie się do dzieci i kotów zmienia jej spojrzenie na świat i ją samą. Zaczyna się otwierać i coraz lepiej wychodzi jej opieka nad osieroconymi dzieciakami. Coraz większą uwagę zaczyna zwracać na ich potrzeby i rola, w którą weszła, zaczyna sprawiać jej satysfakcję. Najciekawsze jest jednak to, że wkrótce zostaje postawiona przed trudnym wyborem: dzieci albo jej egoistyczny i niedojrzały „chłopak”, z którym spotyka się jedynie w soboty.

Język oraz opis powolnej przemiany bohaterki, wciąga tak naprawdę od pierwszej strony. Hanka Lemańska serwuje czytelnikowi doskonałą zabawę u boku pracoholiczki, dwójki tak różnych dzieciaków i kota. Czasami ich perypetie mogą nużyć odbiorcę, jednak głównie bawią i odprężają. Może i nie jest to rewelacyjna pozycja, która wywoła mnóstwo emocji, jednak daje do myślenia. Po jej przeczytaniu, zaczęłam się zastanawiać, jak ja bym postąpiła na miejscu bohaterki, czy zmieniłabym swoje dotychczasowe życie, własne przyzwyczajenia i zgodziłabym się pełnić opiekę nad obcymi dziećmi?

„Chichot losu” jest lekką i niezobowiązującą lekturą, dzięki której można wspaniale spędzić czas oraz razem z bohaterką na nowo odkryć najważniejsze wartości, jakimi powinien kierować się każdy człowiek. Jedyną rzeczą, jaka przeszkadzała mi w poznawaniu tego tytułu były znaki zapytania, znajdujące się przed każdą z wypowiedzi autorów. Przez błąd tego typu, komfort czytania był bardzo niski. Mimo wszystko, powieść polskiej autorki mogę polecić każdej zapracowanej osobie, która chciałaby poznać losy Aleksandry.

Joanna jest pracoholiczką - nie potrafi żyć bez pracy. Każdą wolną chwilę poświęca firmie i z tego powodu nie ma czasu na zawracanie sobie głowy założeniem rodziny, posiadaniem przyjaciół i innymi drobnostkami, bez których nie potrafi normalnie funkcjonować większość ludzi. W momencie, gdy w środku nocy odbiera telefon, nie wie, że jej życie stanie na głowie. Jej...