Mam mieszane uczucia, co to tej książki. Przede wszystkim za sprawą głównego bohatera. Jest szelmą, pijakiem, złodziejem, mordercą i... poetą. Gdy dawałam porwać się jego przygodom, w wielu momentach zaczynałam go lubić, a zaraz potem Francois z wrodzoną sobie gracją robił taką rzecz, że wszystkie moje ręce opadały. W czasie lektury denerwowało mnie to przechodzenie od sympatii do obrzydzenia oraz nienawiści i z powrotem, ale teraz bardziej widzę to jako zaletę. Nie da się ukryć, że Villion to bohater jedyny w swoim rodzaju.
W książce podobało mi się dogłębne przygotowanie autora do tematu średniowiecza, ale przeszkadzał mi brak przypisów, który bardzo utrudniał lekturę. Nie znam terminologii tej epoki, a wyjaśnienia na końcu książki nie opisywały wszystkiego i często kończyło się to przeszukiwaniem internetu. Zwłaszcza miałam ten problem w pierwszym opowiadaniu, w którym bywały zdania zawierające trzy nieznane mi wyrazy niewyjaśnione na końcu. Jednocześnie można tam znaleźć objaśnione sentencje, które raczej większość zna, np. mea culpa, ora et labora, memento mori albo sancte michael archangele. Można się zirytować. Na szczęście w opowiadaniu drugim i trzecim jest dużo lepiej.
Książka, tak jak główny bohater, ma zalety i wady, z jednej strony wciąga, z drugiej działa na nerwy. Chwilami zabawna, aby zaraz straszyć niekonsekwencją. Wciągamy się w akcję, a tutaj zaraz przydługi nieporywający opis. Składna i ciekawa zagadka, aby zaraz się dowiedzieć, że odpowiedzialna za wszystko jest jakaś postać, której nie znamy i dowiadujemy się o jej istnieniu przy rozwiązaniu opowieści.
Jeśli nie odstraszy Was cena, to polecam ze względu na postać Villona.
Na koniec wspomnę jeszcze o opinii dotyczącej wyższości epoki średniowiecza od wymyślonych światów fantasy. Bardzo mnie ona zdenerwowała, nie ze względu na prawdziwość tezy (bo nie wykluczam), ale na formę w jakiej została przedstawiona. Wynika z niej, jakby uniwersa fantastyczne nie miały nic do zaoferowania, były bardzo płytkie i ograniczały się do wymyślnych nazw i bohaterek w zbrojach, które więcej pokazują niż chronią. Moim zdaniem, jest to bardzo krzywdzące podejście i w tym aspekcie nieprawdziwe.

Mam mieszane uczucia, co to tej książki. Przede wszystkim za sprawą głównego bohatera. Jest szelmą, pijakiem, złodziejem, mordercą i... poetą. Gdy dawałam porwać się jego przygodom, w wielu momentach zaczynałam go lubić, a zaraz potem Francois z wrodzoną sobie gracją robił taką rzecz, że wszystkie moje ręce opadały. W czasie lektury denerwowało mnie to przechodzenie od...