"Jedyną rzeczą gorszą od tego, że o nas mówią, jest to, że o nas nie mówią."

Padło wiele słów na temat "Portretu Doriana Graya":
demoralizująca, cyniczna, dekadencka, a do tego opiewająca hedonizm.
Jakby tego było mało dostrzeżono nawet...aluzje do homoseksualizmu.
Opowieść o obrazie naturalnej wielkości, który ukazywał wszystkie grzechy i skazy na duszy w zamian za wieczną młodość i urodę, wydawał się pomysłem z wyższej półki, który wręcz nie przystawał do XIX wieku.


W myśl zasady widniejącej u góry również nie zamierzam bogacić się milczeniem, bo nie jest ono złotem, a... tchórzostwem.

"Prawdziwa piękność kończy się tam, gdzie się zaczyna intelektualizm."
W powieści jest paradoksalnie na odwrót. Tam, gdzie mnożą się błyskotliwe gry słowne, rozważania na temat szuki, dopiero ma swój początek piękno. W swojej opinii posunę się jeszcze dalej i stwierdzę, że cały kunszt dialogów zawiera się w scenach, gdzie występuje Lord Henryk Wotton(przyjaciel Doriana).
"Portret Doriana Graya" staje się momentami teatrem jednego aktora i zaskakująco pierwszych skrzypiec nie gra sam Mr. Gray.
To Lord Henryk czaruje słowem, omamia, hipnotyzuje, przyciąga.
"Zaćmiewa Pan wszystkie książki" powiedziała jedna z postaci (epizodycznych) do niego.
Ja bym rzekła: "Zaćmiewa Pan głównego bohatera ! Cóż za arogancja i zniewaga!"
I dalej: "Czemu Pan sam nie pisze?"
Od odpowiada: "Zbyt chętnie czytam książki, by je pisać."


Fragmenty dialogów wręcz ma się ochotę przepisywać do oddzielnego zeszytu, czytać na nowo i rozsmakowywać się. Wilde zdaje się wplata samego siebie w Henryka, mówi jego ustami, opiewa "sztukę życia", staje się Lordem Paradoksem. Zwięzłość, lapidarność poglądów na życie, przebiegłe i cięte riposty- cała wartość powieści mieści się w tej jednej postaci.
Wydawałoby się, że za dużo miejsca i zachwytów poświęcam na bohatera drugoplanowego, lecz co zrobić gdy na całą resztę pozostawiam pokaźną serię zarzutów?

W końcu mamy tytułowego Doriana- "syna miłości i śmierci".
"Plastikowy", kruchy, idealny. Manekin z wystawy sklepowej.
Patrzcie i podziwiajcie ! Młodzieniec o porcelanowej cerze lalki, karminowych ustach, puklach złotych(!) włosów. Manekin, a później klaun.
Wilde grał z nami, stworzył piekność do obrzydliwości, bez charakteru, miałką, nijaką.
Teoretyczna przemiana bohatera nie wnosi nic nowego. Głównemu wątkowi brakuje ciężkości, mroku, realnej demoralizacji w zamian za "papierowe" emocje. Postać nie nabrała wyrazistości, a morderstwo(prawie jedyny klarownie przedstawiony przykład niemoralności) zostało opisane bez polotu. Nie przerażała twarz wykrzywiająca się na obrazie, nie przerażała "nowa wersja" głównego bohatera.
Coś dzwoniło, ale niestety nie w moim kościele.
Oryginalność pomysłu o zmieniającym się portrecie stała się pretensjonalnością i banalnością.
Zdaje się, że za wiele słów padło na temat powieści O. Wilde'a jeszcze za jego życia. Efektem tego było najprawdopodobniej za dużo poprawek, za dużo wyciętych fragmentów.

Powieść, która zapowiadała się na unikatową, budzącą entuzjazm lekturę w pewnym momencie zawiodła. Być może za szybko wzmogłam swój literacki apetyt, a później pozostało tylko... grymaszenie.

"Jedyną rzeczą gorszą od tego, że o nas mówią, jest to, że o nas nie mówią."

Padło wiele słów na temat "Portretu Doriana Graya":
demoralizująca, cyniczna, dekadencka, a do tego opiewająca hedonizm.
Jakby tego było mało dostrzeżono nawet...aluzje do homoseksualizmu.
Opowieść o obrazie naturalnej wielkości, który ukazywał wszystkie grzechy i skazy na duszy w zamian za...