Klasyczny, wciągający i idealny na jesienny wieczór kryminał !

Czasami okazuje się, że prawda jest na wyciągnięcie ręki. Niestety, widzimy tylko to, co chcemy zobaczyć.
Ale jak poznać mordercę? Winna osoba jest zawsze łasa na informacje, docieka ewentualnych poszlak, może być też uprzejmym, zwykłym człowiekiem. Z bólem serca stwierdzam, że i ja dostrzegałam jedynie to, co chciałam widzieć. Podejrzewałam najpierw młodą wdowę, potem Sophię- ze względu na odziedziczony przez nią spadek. Miały oczywiste motywy, nieprawdaż?

A któż natomiast podejrzewałby buntujące się, udające detektywa - dziecko? Tak, pierwszy wpis w czarnym notesie nastolatki mówił : „Dziś zabiłam dziadka”. Jakże idealnie postać Josephine wpasowuje się w rysopis psychologiczny zabójcy! Josephine to właśnie ta wnikliwa i próżna osóbka, pragnąca emocji niczym w dobrym kryminale. I tak właśnie Josephine reżyseruje sobie własną sztukę, a raczej dramat. Układa scenariusz, obsadza aktorów, kieruje akcją, insynuuje nieprawdziwe sytuacje, a w końcu decyduje o tym, kto zostaje na scenie, a kto nie.

Jednak coś poszło w niewłaściwym kierunku. Na wskutek złego wychowania, Josephine zatraca się w swojej fascynacji, nie potrafi już oddzielić prawdziwego życia od tego wyimaginowanego przez nią samą. W ten sposób nakręca całą machinę wydarzeń, której nie potrafi już zatrzymać. Każdy ruch niesie tragiczne w skutkach konsekwencje. Jednakże jednego Josephine nie przewidziała – tego, że sama stanie się bohaterem powieści i na koniec umrze.

Zapraszam do przeczytania mojej recenzji dostępnej poniżej:
http://czytamwszedzie.blogspot.com/2015/11/smierc-jest-gucha-nikogo-nie-posucha.html

:)

Klasyczny, wciągający i idealny na jesienny wieczór kryminał !

Czasami okazuje się, że prawda jest na wyciągnięcie ręki. Niestety, widzimy tylko to, co chcemy zobaczyć.
Ale jak poznać mordercę? Winna osoba jest zawsze łasa na informacje, docieka ewentualnych poszlak, może być też uprzejmym, zwykłym człowiekiem. Z bólem serca stwierdzam, że i ja dostrzegałam jedynie to, co...