Kwintesencja prozy Stachury i najdoskonalsza ze wszystkich jego form, dziejąca się gdzieś w ciemnym zaułku świata podróż stykająca świat poezji z rzeczywistością. Siekierezada jest mroczna, odległa, nierzeczywista, a fabuła skrywa mnóstwo przygnębiających faktów, a mimo to klimat wprawia w uczucie spokoju i przyjemności. Jest tu dużo wiary, Stachura nie pierwszy pokazuje, że poezja kryje się w każdym i wszędzie, nawet u robola na zrębie, ale robi to najlepiej. Styl tej prozy wprowadził mnie w ogóle w eksperymentalne formy językowe i chyba nadal pozostaje dla mnie niedościgniony. Cały ten szyk zdania, mieszanka gwar miejskich z PRLu, strumienia świadomości i poezji, jest bardzo złożony a przy tym bardzo zrozumiały dla czytelnika. Ta książka jest naiwna i skrajnie romantyczna, wychwala wartości najwyższe tam, gdzie brudna rzeczywistość próbuje zmusić człowieka do wulgarności, ale Jacek Pradera idzie dalej, bo ma swoją Gałązkę Jabłoni, a wszystko jest poezją.

Jedna z niewielu książek (i filmów) do których wracałem kilkakrotnie. Dosyć subiektywnie, ale nadal twierdzę, że jest to bezprecedensowa literatura, którą się lekko czyta a nie jest banalna.

Kwintesencja prozy Stachury i najdoskonalsza ze wszystkich jego form, dziejąca się gdzieś w ciemnym zaułku świata podróż stykająca świat poezji z rzeczywistością. Siekierezada jest mroczna, odległa, nierzeczywista, a fabuła skrywa mnóstwo przygnębiających faktów, a mimo to klimat wprawia w uczucie spokoju i przyjemności. Jest tu dużo wiary, Stachura nie pierwszy pokazuje,...