Bardzo często czytając współczesne dramaty mam wrażenie pewnego niezrozumienia tematu, zastanawiam się nieraz "ale halo, o co tutaj chodzi?"... W szkole przez lata wbijają nam do głowy klasyczne przykłady tego gatunku, a kiedy później, na przykład w teatrze, spotykam się ze spektaklem tego typu, bardzo się dziwię lub też po prostu nie rozumiem, w czym rzecz.

Dramatu Głowackiego jeszcze parę lat temu nie zrozumiałabym, ale dziś mogę chociaż próbować interpretować "Antygonę w NJ". Ta tragikomedia. Czy też przykład teatru absurdu. Lub intertekstualności. Albo interpretacji dotychczasowych osiągnięć literatury. W każdym razie czytałam z wypiekami na twarzy. Ja, która ma alergię na antyk! Czekałam na losy nowoczesnej Antygony!

I uznaję, że mimo wulgarności języka (ostatnio usłyszałam zarzut, że wulgaryzmy są zupełnie niepotrzebne. Otóż błąd, myślę, że pomagają wyrazić pewne treści i podkreślić styl, także literacki), mimo nielubianych przeze mnie odniesień do starożytności, uważam, że to świetna literatura.

Opowieść o międzyludzkich relacjach, o potrzebie miłości, o szacunku wobec drugiego. O problemach świata, w którym przyszło nam żyć, o uprzedzeniach i stereotypach. I o życiu po prostu.

I cytat na dobranoc: "Szczęśliwi rzadko noszą swetry".

Bardzo często czytając współczesne dramaty mam wrażenie pewnego niezrozumienia tematu, zastanawiam się nieraz "ale halo, o co tutaj chodzi?"... W szkole przez lata wbijają nam do głowy klasyczne przykłady tego gatunku, a kiedy później, na przykład w teatrze, spotykam się ze spektaklem tego typu, bardzo się dziwię lub też po prostu nie rozumiem, w czym rzecz.

Dramatu...