Trudno się czytało tę książkę. Może dlatego właśnie, że jest ona do odkrycia, a nie do czytania. Zatem odkrywało się ją trudno. Za jednym podejściem nie da się jej poznać. Trzeba przez nią przebrnąć kilkakrotnie, by choć trochę ją rozszyfrować. To tekst pełen niejasności, niejednoznaczności, wielowymiarowości i wieloaspektowości. Porusza transcendentalne kwestie życia/bycia (i niebycia też), z tego więc powodu nie jest on ani do czytania, ani tym bardziej do zrozumienia. Bo niby jak ogarnąć umysłem ogrom kosmosu, bezkres istnienia? Życie człowieka jawi się jako coś kompletnie pozbawione patosu, doniosłości, bo przecież wciąż stawia je w opozycji do tego Niebytu, Niczego, Nikogo. I wcale nie chodzi tutaj o żadnego boga!

Trudno to nazwać czy to książką, czy traktatem quasi-filozoficznym. To coś z pogranicza tych dwu rzeczy. Bardziej to zapis jakby strumienia świadomości (nieświadomości? podświadomości?). Generalnie jest to coś fascynującego, tajemniczego, nieodgadniętego. Transcendencja w czystej postaci wręcz.

Trudno się czytało tę książkę. Może dlatego właśnie, że jest ona do odkrycia, a nie do czytania. Zatem odkrywało się ją trudno. Za jednym podejściem nie da się jej poznać. Trzeba przez nią przebrnąć kilkakrotnie, by choć trochę ją rozszyfrować. To tekst pełen niejasności, niejednoznaczności, wielowymiarowości i wieloaspektowości. Porusza transcendentalne kwestie życia/bycia...