Zdecydowanie jedna z najlepszych lektur. Chyba nikomu nie trzeba przypominać historii pani Dulskiej, typowej mieszczanki hipokrytki, która uważa, że ,,swoje brudy należy prać w domu” i która trzyma pod pantoflem męża i trójkę dzieci. Toleruje romans swojego syna ze służącą Hanką, gdyż wtedy przynajmniej chłopak nie włóczy się po podejrzanych lokalach i nie spędza czasu z młodopolskimi dekadentami. Problemy pojawiają się, gdy Hanka zachodzi w ciążę.

Książka jest absolutnie genialna, głównie dzięki inteligentnemu humorowi, bohaterom, których nie sposób zapomnieć, i świetnemu przedstawieniu obłudnej mieszczańskiej moralności. Pani Dulska nie myśli o ludziach, dla niej liczy się jedynie dobra opinia. Jest w stanie przymknąć oko na pewne uchybienia, jeśli nie zagrozi to jej nienagannej opinii, a pomoże portfelowi. Natomiast do ludzkich dramatów podchodzi szorstko i bezdusznie, bo przecież nie może pozwolić, żeby jej nazwisko kojarzono z jakąś nieprzyjemną sprawą. Mąż Dulskiej, Felicjan, jest głową rodziny tylko z nazwy, jest całkowicie podporządkowany żonie, choć jej nie szanuje, nie interesuje się dziećmi i żyje z myślą, że wszystko samo się jakoś ułoży. Być może gdyby wykazał się wielką siłą charakteru, rodzina Dulskich wyglądałaby całkiem inaczej. Mając przed sobą taki obraz życia i małżeństwa, żadne z dzieci Dulskich nie jest gotowe do prawdziwego rodzinnego życia. Zbyszko to typowy dekadent, który swój ,,ból istnienia” zagłusza alkoholem i miłosnymi przygodami, chwilami ma swoje przebłyski i zdaje sobie sprawę, że życie jego i jego rodziców jest nic nie warte, ale brak mu siły charakteru, by odciąć się od złego wpływu matki i wziąć los w swoje ręce(przyznam jednak, że chwilami było mi go żal, bo trudno jest samemu stworzyć rodzinę, jeśli nie miało się dobrych wzorców). Energiczna Hesia zapowiada się na drugą panią Dulską, interesuje się rzeczami, które nie przystoją młodej panience, ale bardzo dba, by nie skompromitować się w towarzystwie, natomiast Mela jest słodką, niewinną, uroczą dziewczynką, całkowicie nieprzystosowaną do życia i nie znającą go, która kocha swoją rodzinę, bo wie, że tak trzeba, ale w głębi serca czuje, że dom Dulskich nie jest taki jaki być powinien.

Chociaż to tragifarsa(dzisiaj powiedzielibyśmy, że komediodramat) dla mnie ten dramat był głównie gorzki. Początek naprawdę rozśmiesza, zwłaszcza dialogami Dulskiej ze Zbyszkiem, didaskaliami czy zachowaniem Hesi oraz pana Dulskiego, ale im dalej tym jest smutniej. Jest tu dużo obłudy, kłamstwa, odrzucenia dobra i tylko nieliczne fragmenty ukazują coś pozytywnego(dla mnie takim pozytywnym fragmentem była rozmowa Zbyszka z Melą, ponieważ w pewnym sensie ukazała ona miłość pomiędzy rodzeństwem). Mimo to ,,Moralność pani Dulskiej” jest genialna. To chyba jedna z najinteligentniejszych polskich pozycji literackich, a dialogi chwilami ,,zwalają z nóg”! A przy tym można poznać sporo ciekawych słów. Nie bez znaczenia jest też fakt, że akcja toczy się we Lwowie. Polecam zdecydowanie. Chciałabym kiedyś zobaczyć tę sztukę na deskach teatru.

,, (…) każda kobieta to fortepian- tylko trzeba umieć grać…”

Ps. A fabuła tego utworu kojarzy mi się z cytatem z Norwida: ,,Czy ten ptak kala gniazdo co je kala, czy ten co mówić o tym nie pozwala?".

Zdecydowanie jedna z najlepszych lektur. Chyba nikomu nie trzeba przypominać historii pani Dulskiej, typowej mieszczanki hipokrytki, która uważa, że ,,swoje brudy należy prać w domu” i która trzyma pod pantoflem męża i trójkę dzieci. Toleruje romans swojego syna ze służącą Hanką, gdyż wtedy przynajmniej chłopak nie włóczy się po podejrzanych lokalach i nie spędza czasu z...