Kiedy oglądam ułożony przez kogoś obrazek z puzzli, mogę się zachwycić jego urodą (gdy przedstawia na przykład jakiś ładny widoczek), mogę także wyrazić podziw dla umiejętności układającego (zwłaszcza jeśli wyjątkowo szybko dopasowywał poszczególne elementy). Niewątpliwie jednak największą radość z puzzli odczuwa ten, co sam je układa. To chyba naturalne.

Podobnie mam z tą powieścią. Perec narzucił sobie pewne wymogi formalne, czyniąc ze swojego dzieła łamigłówkę. Mogę podziwiać efekt jego zmagań, mogę zachwycić się pomysłem i tym, że autorowi udało się go zrealizować. Odnoszę jednak wrażenie, że Perec musiał o wiele lepiej bawić się podczas tworzenia "Życia..." niż ja podczas czytania.

Bo w "Życiu..." brakuje mi życia. Powieść składa się z wyliczanek (w tym pokoju znajduje się to, to i tamto, a w tamtym siamto i owamto) i nieprawdopodobnych opowiastek (a nie "opowieści", każda ma tylko kilka stron). Tak więc początkowe uznanie dla talentu literackiego (który niewątpliwie Perec posiadał) po trzystu stronach ustąpiło miejsca znużeniu, a po kolejnych stu ogromnemu rozdrażnieniu.

Oczywiście cenię tę powieść jako ważny głos w dyskusji nad literaturą. Jako ciekawy eksperyment. Cenię także autora za pomysł, pasję i talent. Niemniej jednak samo "Życie..." ani mnie nie porwało, ani nie zachwyciło. Dla mnie to już forma dla formy, bardziej dla samego pisarza (no i literaturoznawców) niż czytelnika. Dlatego jako czytelnik mówię: dziękuję, raczej nie lubię.

Kiedy oglądam ułożony przez kogoś obrazek z puzzli, mogę się zachwycić jego urodą (gdy przedstawia na przykład jakiś ładny widoczek), mogę także wyrazić podziw dla umiejętności układającego (zwłaszcza jeśli wyjątkowo szybko dopasowywał poszczególne elementy). Niewątpliwie jednak największą radość z puzzli odczuwa ten, co sam je układa. To chyba naturalne.

Podobnie mam z tą...