Autor myśl przewodnią książki farmułuje już na pierwszych kartach pisząc:

"Powtarzanie rzeczy pięknych i mądrych jest piękne i mądre samo w sobie i należy do takich samych cnót, jak karmienie głodnych, opiekwanie się zwierzętami, podlewanie roślim i udzielanie jałmużny."

I tak faktycznie jest. Tytułowa Lala to babcia autora. Spisuje on jej niesamowite opowieści, żeby je zachować, żeby nie odeszły razem ze zbliżającą się śmiercią jego babci i żeby podzielić się nimi z innymi. W końcu nie każda babcia ma takie przeżycia za sobą i nie każda potrafi tak o nich opowiadać. Niestety nie każda babcia ma takiego słuchacza. I to jest ta myśl, które we mnie po przeczytaniu tej powieści została i drąży gdzieś głęboko moje myśli. O szacunek do starszych ludzi ostatnio w naszym kraju trudno i nie napawa to raczej radością. Dlatego ta książka jest dla mnie szczególnie ważna. Cieszę się, że ją przeczytałam i polecam innym, żeby zrobili to samo - oczywiście jeśli mają ochotę.

Cieszy mnie też, że jest to kolejna pozycja reprezentująca z polskiej współczesnej literatury, którą z czystym sercem mogę polecić. Zamierzam kontynuować poszukiwania na tej półce.

Autor myśl przewodnią książki farmułuje już na pierwszych kartach pisząc:

"Powtarzanie rzeczy pięknych i mądrych jest piękne i mądre samo w sobie i należy do takich samych cnót, jak karmienie głodnych, opiekwanie się zwierzętami, podlewanie roślim i udzielanie jałmużny."

I tak faktycznie jest. Tytułowa Lala to babcia autora. Spisuje on jej niesamowite opowieści, żeby...