Ocena książki jest bardzo umowna. Podkreślam, że nie należy jej przenosić na całego Babla, którego zresztą dopiero zamierzam poznać. Otóż "Dziennik 1920" to niestety nie jest dziennik. To bardzo porwane zapiski z frontu, tylko w części mające postać pełnych zdań. Prawda, w tych zdaniach czuć już ogromny talent, ale jednak fragmentaryczność (zrozumiała w takich okolicznościach) sprawia, że jako dzieło literackie książka traci sporo wartości. Jej sława wynika z czynników pozaliterackich (bo właściwe dzieła Babla to Opowiadania odeskie i Armia Konna), a konkretnie historyczno-politycznych. Otóż waga tych czynników jest mniejsza dla mnie niż dla pokolenia moich rodziców i dziadków. Fakt, że Babel zdobył się na obiektywizm, tzn. potrafił krytycznie spojrzeć na swoją armię (Czerwoną) i dostrzec w polskim panu człowieka, a nie znienawidzonego oprawcę, zdobył mu z miejsca poczesne miejsce w sercach Polaków. I faktycznie, w tamtych czasach taka postawa to była wielka rzecz. Zresztą Babel zapłacił za nią najwyższą cenę. Ale w 2016 roku dostajemy do ręki książeczkę i możemy ją polecić lub odradzić. Skłaniam się do tego drugiego. Mimo zdecydowanych wysiłków wydawcy (mały format, wielka czcionka, puste strony, wiele zdjęć), publikacja tych zapisków (realnie 50-60 stron) z punktu widzenia dzisiejszego czytelnika literatury, w tym głównie memuarystyki, może być nieuzasadniona literacko. Zrozumiała zwięzłość (notoryczne oznaczenia Babla, że coś trzeba będzie w odpowiednim czasie szerzej opisać) to jednak argument za tym, że "Dziennik 1920" to dokument, argument historyczny, a nie dziennik do czytania. Jeśli ktoś formułę skrótowych z konieczności zapisków wstępnych uznaje za dowód mistrzostwa Babla w krótkiej formie, to uważam to za całkowite nieporozumienie. Czytam i słyszę, że tym mistrzem był, ale w pozostałej twórczości. Dziennik to ciekawostka.

Ocena książki jest bardzo umowna. Podkreślam, że nie należy jej przenosić na całego Babla, którego zresztą dopiero zamierzam poznać. Otóż "Dziennik 1920" to niestety nie jest dziennik. To bardzo porwane zapiski z frontu, tylko w części mające postać pełnych zdań. Prawda, w tych zdaniach czuć już ogromny talent, ale jednak fragmentaryczność (zrozumiała w takich...