Głupawy tytuł to zmyłka. Powieść jest przezabawna i wcale nie jest głupawa. Porusza trudne problemy, ale dowcipnym językiem i lekkim stylem. Każda z czterech przyjaciółek (żadne podlotki - to kobiety blisko czterdziestki) zostaje wpisana w odmienną sytuację życiową, ale wszystkie się wzajemnie wspierają (spotykają się, dzwonią do siebie, pomagają sobie). Mnóstwo wszelkiego rodzaju komizmu łagodzi ciężar życiowych trudów, wśród których są m.in.: porzucenie ciężarnej przez niedojrzałego, zakłamanego faceta; niemożność porozumienia się z nastoletnią córką; konieczność rozwiązania konfliktu między dyrektorką szkoły a uczniem i jego rodzicami; życie z egoistyczną matką; spotkania z chorymi dziećmi na oddziale onkologicznym i stanięcie wobec cierpienia i śmierci; depresja... Gdyby podejść do tych tematów całkowicie poważnie, gdyby dać się okłamać, że życie jest beznadziejne, to trudno byłoby czytać taką książkę. Zapłakałby się czytelnik już po kilkunastu stronach. Tymczasem ja podczas lektury śmiałam się w głos, dlatego czytałam ją do poduchy: żeby mi się lepiej spało. I spało mi się lepiej, bo "Klub mało używanych dziewic" utwierdzał mnie w przekonaniu, że obok trudów, dołów, przeszkód i podłych ludzi jest mnóstwo dobrych okoliczności, życzliwych osób oraz możliwości i sposobów, żeby życie uczynić pięknym. [Tak, wiem, zabrzmiało banalnie, ale czy nie pragniemy, żeby życie było piękne? :)].

Głupawy tytuł to zmyłka. Powieść jest przezabawna i wcale nie jest głupawa. Porusza trudne problemy, ale dowcipnym językiem i lekkim stylem. Każda z czterech przyjaciółek (żadne podlotki - to kobiety blisko czterdziestki) zostaje wpisana w odmienną sytuację życiową, ale wszystkie się wzajemnie wspierają (spotykają się, dzwonią do siebie, pomagają sobie). Mnóstwo wszelkiego...