To jest Dziennik! To po pierwsze. Pisany kilka razy w tygodniu i datowany. Po drugie. W obliczu komercyjnych niby-powieści, które w tytule mają słowo "dziennik" i jeden-dwa wpisy na rok (może powinno być rocznik...), a ostatnio wydają je poczytni pisarze, jest to dzieło! - dokonanie 15-letniej Anny Frank z lat 1942-1944. Powala szczerością, prostotą stylu i mądrością, umiejętnością wyrażania siebie, samoświadomością i kontynuacją podejmowanych wątków. Bez patosu i "rozświergolenia" nastolatki. Po trzecie. Doskonałe socjologiczne rozpoznanie i opisanie terenu: 8 osób - dwie niespokrewnione rodziny + obcy mężczyzna, lekarz, ponad dwa lata przebywające w zamknięciu, w domu w Amsterdamie. Wojna jest realnością, która implikuje wszystkie ich poczynania, ale dla czytelnika jest tylko odległym tłem, na którym pierwszoplanowe role odgrywają sugestywnie bohaterowie - ludzie próbujący przeżyć, nie zawsze zachować godność, ale często zachować coś dla/z siebie. W sztucznych, na bieżąco modyfikowanych warunkach, czasami przypominających groteskę, innym razem chwytających za serce, egzystują razem i osobno. A ona marzy, wścieka się, częściej cieszy drobiazgami, uczy, dojrzewa, zakochuje, komentuje otaczającą ją rzeczywistość (radio, prasa, książki z biblioteki dostarczane przez zaprzyjaźnione osoby), wyraża swoje zdanie na różne tematy m.in. feministyczne, czy religijne hasła, które i obecnie mogą robić wrażenie: "nie jestem ortodoksyjna", "nie ma równości między kobietami a mężczyznami".
Była materiałem na pisarkę. Anne Frank też o tym wiedziała i chciała...

To jest Dziennik! To po pierwsze. Pisany kilka razy w tygodniu i datowany. Po drugie. W obliczu komercyjnych niby-powieści, które w tytule mają słowo "dziennik" i jeden-dwa wpisy na rok (może powinno być rocznik...), a ostatnio wydają je poczytni pisarze, jest to dzieło! - dokonanie 15-letniej Anny Frank z lat 1942-1944. Powala szczerością, prostotą stylu i mądrością,...