Powieść przykuła moją uwagę od pierwszych kartek. Intrygująca, trudna, niejednoznaczna.
Mamy rodzinę mierzącą się z ogromną emocjonalną tragedią, jaką jest śmiertelna choroba jednego z dzieci. Niekończąca się walka o wyzdrowienie pcha rodziców do schwycenia się ostatniej wielkiej nadziei: idealnego dawcy, którym będzie trzecie dziecko - z probówki, Anna. Rodzinę Fitzgeraldów poznajemy w momencie, gdy trzynastoletnia Anna występuje do sądu o przyznanie jej praw do decydowania o swoim ciele. Właśnie miała zostać dawcą nerki dla chorej siostry, dla której jest to szansa na przedłużenie życia.

Picoult wykorzystała dwa dość oklepane, ale jakże sprawdzone chwyty narracyjne. Po pierwsze w każdym rozdziale na zmianę oddaje głos kolenym bohaterom opowieści: Annie, jej rodzicom, prawnikowi Cambellowi oraz doradcy sądowemu Julii. Daje czytelnikowi możliwość zobaczenia problem z kilku różnych perspektyw. Drugą sztuczką jest wprowadzenie tzw. “fleshbacków”. Proces się toczy, ale w tym samym czasie cofamy się do samego początku choroby Kate i przechodzimy przez 14 lat jej trwania. Widzimy rodziców w różnych etapach białaczki Kate oraz małe pozornie nic nieznaczące sytuacje. Mamy okazję zobaczyć jak w bohaterach budowały się uczucia i opinie, które kierują nimi w trakcie procesu sądowego.

Bałam się, że problem jest zbyt trudny, zbyt łatwy do zepsucia, ale autorka poradziła sobie z nim znakomiecie właśnie dzięki powyższym dwóm zabiegom. Pokazała emocje, dała poznać bohaterów, a jednocześnie uniknęła zbyt wydumanej podniosłości. Stworzyła ludzi z krwi i kości, którzy są targani wątpliwościami. I nawet jeśli czasem zachowując się irracjonalnie albo histerycznie, zostaje im to wybaczone, bo tak naprawdę sytuacja, w której się znaleźli przerosłaby każdego z nas. To ogromny plus tej książki.

Niestety, nie wszystko jest takie wspaniałe. Największym rozczarowaniem jest zakończenie. Spełniło moje najgorsze obawy co do książki. Mianowicie zbyt bardzo tchnie cukierkowym amerykańskim filmem. Miałam wrażenie, że po wielkim budowaniu napięcia i emocji, Picoult straciła cały zapał i po prostu poszła na łatwiznę: pozwoliła losowi zdecydować za bohaterów. Czułam niedosyt, ponieważ nie sam process był problemem samym w sobie, ale jego konsekwencje. Picoult nie pozwoliła swoim bohaterom się z nimi zmierzyć. Wyręczyła ich i zrujnowała potencjał tej powieści.

W porównaniu do tego mój drugi zarzut, wątek Campbella i Julii wydaje się tylko wypadkiem przy pracy. Ich infantylność i przewidywalność momentami jest przytłaczająca: szkolna miłość, wielkie zranienie odczuwane po 15-stu latach od skończenia szkoły, wielka tajemnica podszyta odwiecznym problemem “nie zasługuję na Ciebie”/”za bardzo Cię kocham, aby z Tobą być”. Razi tym bardziej, ze została zestawiona z tak trudnym problemem rodzinnym. Tymczasem Campbell i Julia pokazują, że nie tylko można nie wykurować się z miłości szkolnej mając 30 lat, ale popełnić ten sam błąd dwa razy mając już dorosłe doświadczenia. Żenujące moim zdaniem.

Powieść przykuła moją uwagę od pierwszych kartek. Intrygująca, trudna, niejednoznaczna.
Mamy rodzinę mierzącą się z ogromną emocjonalną tragedią, jaką jest śmiertelna choroba jednego z dzieci. Niekończąca się walka o wyzdrowienie pcha rodziców do schwycenia się ostatniej wielkiej nadziei: idealnego dawcy, którym będzie trzecie dziecko - z probówki, Anna. Rodzinę...