Zacznę może od tego, że „Filary ziemi” długo leżały u mnie na półce, no bo to prawie tysiąc stron, no i o średniowieczu... Jakoś nie moje klimaty. Z drugiej strony to przecież wielki bestseler, więc skoro już leży na półce to może spróbować, najwyżej odłożę... No i spróbowałem, i oczywiście jak wielu innych mnie również oczarowała ta średniowieczna historia, a czytając ostatnie strony żałowałem, że książka już się kończy.
„Świat bez końca” nie leżał w ogóle na półce, książkę zacząłem czytać, jak tylko wpadła mi w ręce. Podobnie jak w ” Filarach ziemi” narracja jest płynna i obrazowa, do tego stopnia, że ma się wrażenie jakby w naszej wyobraźni przewijał się jakiś dobry film. Akcja jest wartka, książkę czyta się szybko i z wielką przyjemnością. To że czas powieści osadzony jest w średniowieczu pozwala nam poznać jak żyło się kiedyś, jakie były obyczaje, a trzeba przyznać, że Follett robi to w bardziej atrakcyjny sposób niż podręczniki historii... W zasadzie w tamtych czasach wszystko było inne a jednocześnie człowiek był taki sam jak dzisiaj: te same uczucia, troski, namiętności. Podobnie jak w „Filarach ziemi” i w tej powieści przyzwyczajamy się do naszych bohaterów: jednych lubimy a innych nienawidzimy. Jeżeli miałbym się do czegoś przyczepić, to właśnie do tego: jednych bohaterów lubimy, innych nienawidzimy. Właśnie: są oni albo dobrzy albo źli. Taka manichejska, uproszczona wizja charakteru człowieka. Ale to jest fikcja i czyta się ją fajnie.

Zacznę może od tego, że „Filary ziemi” długo leżały u mnie na półce, no bo to prawie tysiąc stron, no i o średniowieczu... Jakoś nie moje klimaty. Z drugiej strony to przecież wielki bestseler, więc skoro już leży na półce to może spróbować, najwyżej odłożę... No i spróbowałem, i oczywiście jak wielu innych mnie również oczarowała ta średniowieczna historia, a czytając...