Czasem o książce czy jakimś innym utworze pisze się “poetycka podróż”. Na przykład: “W swoim najnowszym filmie reżyser zabiera nas w niezwykłą poetycką podróż”, coś w ten deseń. Zazwyczaj w podobnych przypadkach chodzi o swego rodzaju malowniczość obrazów, nastrój opisanych scen, zwał jak zwał. “Jadąc do Babadag” Stasiuka, to jednak podróż poetycka w sensie ścisłym - to kilkaset stron wiersza pisanego prozą. Czy to dobry wiersz? To już osobna kwestia.

Nawet gdybyśmy nie wiedzieli od razu, że to wiersz, można dojść do tego wniosku drogą eliminacji. Reportaż odpada od razu - autor co jakiś czas przyznaje, że nie jest pewien miejsca i czasu niektórych zdarzeń. Ciężko też doszukiwać się tu spójnych opisów wycieczek pana Andrzeja. To wór, do którego wrzucił swoje wrażenia, ludzi, spotkania, przemyślenia, jeszcze głębsze od tych przemyśleń refleksje… Zupełnie jak pudło zdjęć, które od czasu do czasu otwiera, jak opakowanie po finlandii z jego szafki pełne monet.

Sama postać Stasiuka-podróżnika to swój chłop, co to niczym się nie zraża, prze naprzód, z każdym napije się alkoholu. I tylko nie bardzo ma pomysł, dlaczego to robi. Brak myśli przewodniej po jakimś czasie staje się nużący. Coraz bardziej widać, że nic nie trzyma tych opowieści w kupie. Zaczynają się zamieniać w strumień myśli z coraz większą liczbą powtórzeń.

Może być, choć zdecydowanie lepiej zaczyna się niż się kończy.

Czasem o książce czy jakimś innym utworze pisze się “poetycka podróż”. Na przykład: “W swoim najnowszym filmie reżyser zabiera nas w niezwykłą poetycką podróż”, coś w ten deseń. Zazwyczaj w podobnych przypadkach chodzi o swego rodzaju malowniczość obrazów, nastrój opisanych scen, zwał jak zwał. “Jadąc do Babadag” Stasiuka, to jednak podróż poetycka w sensie ścisłym - to...