Przeczytałam. I teraz nie wiem, co o niej napisać. Najzabawniejsze, że do napisania recenzji podchodziłam już 3 razy. Tuż po przeczytaniu kilku pierwszych stron - och, jaka by to była pochlebna opinia! Że dowcipna, że inna, że taka "prawdziwa". Chwileczkę, podobno nie ocenia się książki po okładce (sic! podobno), to i nie powinnam jej oceniać po zaledwie kilku stronach... Druga recenzja miała być druzgocąca - że rzeczywiście inni czytelnicy mieli rację, że nic nowatorskiego, że słowem dno; że ani to już śmieszne ani pożyteczne, a dowcip jakby w kółko ten sam - już się przejadł. No dobrze, dobrnęłam do końca. I co myślę? Ano myślę, że całkiem przyjemna ta książka. Tak, to dobre stwierdzenie - przyjemna. Trochę się pośmiałam w duchu i do rozpuchu (nawet więcej niż trochę). Trochę uśmiechałam się sama do siebie przy wspominkach z dzieciństwa i opisach sąsiadów. O zgrozo, cóż to za społeczność ci sąsiedzi... I koniec końców uznałam, że Wiecie co? Taką książkę to ja sama powinnam napisać! Chwilami jakbym czytała własne myśli. Oto doszłam do sedna sprawy - ta książka jest przyjemna, bo daje poczucie, że inni mają DOSŁOWNIE tak samo jak ja, Ty i tych kilka przypadkowych osób na przystanku. Otuchy - tyle dodała mi ta książka.

P.S. Czy taki prezent na Walentynki to miał być dla mnie pstryczek w nos?(pytanie retoryczne)

Przeczytałam. I teraz nie wiem, co o niej napisać. Najzabawniejsze, że do napisania recenzji podchodziłam już 3 razy. Tuż po przeczytaniu kilku pierwszych stron - och, jaka by to była pochlebna opinia! Że dowcipna, że inna, że taka "prawdziwa". Chwileczkę, podobno nie ocenia się książki po okładce (sic! podobno), to i nie powinnam jej oceniać po zaledwie kilku stronach......