Muszę powiedzieć,że druga część podoba mi się troszkę mniej od pierwszej.
Myślę,że o ile 13-letnia Pollyanna ze swoją wybuchowością i przesadnym szczęściem była urocza,tak w wieku 20 lat takie zachowanie wydaje się być nie odpowiednie nawet na Pollyannę :D Nie było to sztuczne,ale jednak ma się takie odczucie nierealistyczności.
Natomiast przez trzy ostatnie rozdziały byłam tak wzruszona,żeby nie powiedzieć poruszona,jak Pollyanna stawia dobro innych ponad swoje własne(postawa godna podziwu,nie sądzę aby ktoś w dzisiejszych czasach zdobył się na coś takiego).Wszystkie nieścisłości się wyjaśniły na szczęście :D Nie wyobrażam sobie ślubu Pollyanny z panem Pendletonem :D
Książka skończyła się happy endem,nie domyślałam się za nic,że właśnie w ten sposób ta cała historia może się skończyć.
Ta książka to żywy dowód na to,że literatura dziecięca posiada takie perełki,które jednocześnie uczą i są napisane lepiej niż niejedna książka z literatury młodzieżowej.Poprostu unikatowa klasyka literatury.

Muszę powiedzieć,że druga część podoba mi się troszkę mniej od pierwszej.
Myślę,że o ile 13-letnia Pollyanna ze swoją wybuchowością i przesadnym szczęściem była urocza,tak w wieku 20 lat takie zachowanie wydaje się być nie odpowiednie nawet na Pollyannę :D Nie było to sztuczne,ale jednak ma się takie odczucie nierealistyczności.
Natomiast przez trzy ostatnie rozdziały byłam...