Literatura Włodzimierza Odojewskiego to literatura wymagająca. Wymagająca skupienia, uwagi, czasu.
Strony nie mkną w zawrotnym tempie – piąta, siedemdziesiąta, dwieście osiemdziesiąta, koniec.

Czasami długie, tak charakterystyczne dla tego pisarza zdania na pół strony czytałam po kilka razy, by po prostu nad nimi się zastanowić.

Akcja tych siedmiu opowiadań dzieje się głównie – jak to u Odojewskiego bywa – gdzieś na wschodzie Rosji, raz bliższym, a raz bardzo dalekim. Nie ma podanych konkretnych nazw, są tylko charakterystyczne punkty wiadome jedynie bohaterom.

Temat opowiadań jest bolesny, ciężki i dotkliwie oderwany od „naszych” czasów. Strzępy historii Polaków na rozległych rosyjskich przestrzeniach w czasie pierwszych lat II wojny światowej, prześladowań, zesłań, mieszają się z przeżyciami i przemyśleniami bohaterów, ich bezsilnym zdziwieniem, na to jak można traktować ludzi. W wielu opowiadaniach pojawia się akcent katyński, który swoje prawdziwe ujście ma w opowiadaniu pt.: „Ku Dunzynańskiemu Wzgórzu idzie las”.

Teksty te wołają o pamięć tych dni i ludzkich historii tam, w tamtych czasach przeżywanych chociaż częściej, w ostatnim rozrachunku - nieprzeżywanych.

Na koniec słowo od autora:

„…zresztą, czy nie sądzisz, że przeżycia, żeby nie wiem jak dramatyczne, po jakimś czasie, nawet bez zewnętrznego przymusu, też przyprószy niepamięć? Albo jeszcze inaczej: że świadomość ich się pozbywa, gdyż uciskałyby, gniotły, przeszkadzały egzystować normalnie.”

„Świat nie chce wiedzieć, gdyż wiedza zakłócałaby mu sen, utrudniałaby syte trawienie, i czekała tylko, aż umykająca z latami prawda zatrze się sama w ludzkiej pamięci i przepadnie…”

Literatura Włodzimierza Odojewskiego to literatura wymagająca. Wymagająca skupienia, uwagi, czasu.
Strony nie mkną w zawrotnym tempie – piąta, siedemdziesiąta, dwieście osiemdziesiąta, koniec.

Czasami długie, tak charakterystyczne dla tego pisarza zdania na pół strony czytałam po kilka razy, by po prostu nad nimi się zastanowić.

Akcja tych siedmiu opowiadań dzieje się...

W książce tej zawarto kilka opowiadań Włodzimierza Odojewskiego traktujących w poruszający sposób o dramatycznych losach Polaków przebywających na terenach ZSRR po 1939 roku. Te opowiadania o uwłaczających godności ludzkiej warunkach pobytu i niewolniczej pracy, o poniżającym do granic wytrzymałości, nieludzkim, traktowaniu przesiedleńców oraz jeńców wojennych, poraziły mnie swą wymową wpędzając w nastrój przygnębienia, ale równocześnie przybliżyły mi ogrom tego strasznego zła jakiego nasi rodacy tam, na wschodzie doświadczali.

W książce tej zawarto kilka opowiadań Włodzimierza Odojewskiego traktujących w poruszający sposób o dramatycznych losach Polaków przebywających na terenach ZSRR po 1939 roku. Te opowiadania o uwłaczających godności ludzkiej warunkach pobytu i niewolniczej pracy, o poniżającym do granic wytrzymałości, nieludzkim, traktowaniu przesiedleńców oraz jeńców wojennych, poraziły...

Książka bardzo nierówna. Niektóre opowiadania: "Frau, komm!", "Ku Dunzynańskiemu Wzgórzu idzie las", czy tytułowe "W stepie, ostach i burzanie" są dobre. Pozostałe zaś dosłownie "zmęczyłam". Dlatego daję ocenę 5 na 10. Niektóre fragmenty świetne, w innych zaś miałam wrażenie, że autor bardziej skupił się na temacie niż na sposobie przekazu. Nie czułam tej książki, mimo iż bardzo lubię tę tematykę i że autora promował sam Igor Newerly, którego niezwykle cenię.

Książka bardzo nierówna. Niektóre opowiadania: "Frau, komm!", "Ku Dunzynańskiemu Wzgórzu idzie las", czy tytułowe "W stepie, ostach i burzanie" są dobre. Pozostałe zaś dosłownie "zmęczyłam". Dlatego daję ocenę 5 na 10. Niektóre fragmenty świetne, w innych zaś miałam wrażenie, że autor bardziej skupił się na temacie niż na sposobie przekazu. Nie czułam tej książki, mimo iż...

i duch się cały skupił w jedno ziarno...
ku dunzynańskiemu wzgórzu idzie las
my tylko pamiętamy i cierpliwie patrzymy w oczy zbrodniarzowi, czekając , aż w jego źrenicach pojawi się spóźnione o dziesiątki lat odbicie twarzy ofiary.
poczatek końca zrodził się w tych ciemnych kasach, gdzie oni mordowali strzałem w tył głowy...
ta pewność jest uczuciem radosnym i podniecającym...
oni są też pewni końca i to ich właśnie przeraża....

i duch się cały skupił w jedno ziarno...
ku dunzynańskiemu wzgórzu idzie las
my tylko pamiętamy i cierpliwie patrzymy w oczy zbrodniarzowi, czekając , aż w jego źrenicach pojawi się spóźnione o dziesiątki lat odbicie twarzy ofiary.
poczatek końca zrodził się w tych ciemnych kasach, gdzie oni mordowali strzałem w tył głowy...
ta pewność jest uczuciem radosnym i...