To moje drugie spotkanie z autorem. Jest to zdolny pisarz i sama powieść w fabule jest całkiem niezła. Pisarz ma specyficzne poczucie humoru, które od czasu do czasu ubarwia opowieść. Nie stroni od wulgaryzmów, ale bez zbytniej przesady.
Dlaczego daję 6 gwiazdeczek, a nie więcej?
Powieść umieszczona jest w pewnym kontekście życia społecznego. Całkowicie neomarksistowskim, w narracji rodem GW i TVN24, pełnej dydaktyki wstydu, o ile nie wręcz pogardy względem rzeczywistości Polski i jej historii. Nie ma ani jednej jasnej postaci w tej książce, każdy bohater jest zdefektowany, choćby tylko pod wpływem predyspozycji do organizacji własnego życia rodzinnego. Wszystko w rzeczywistości państwa teoretycznego tolerującego mafie i bandziorów. Z politykiem oczywiście prawicowym będącym czarnym charakterem. Prawicowym, a jakże, gdzieżby inaczej. Z gwiazdą polityki Geremkiem w tle, jako wzorem. Autor wypowiada ustami swoich bohaterów opinie i słowa mające ilustrować polską rzeczywistość. W moim subiektywnym odczuciu są to jego własne słowa. Odnosi się wrażenie, że „normalne” byłoby pogłaskać banderowców po ich zapalczywych główkach i powiedzieć im „nie szkodzi, chłopaki, że obdzieraliście ludzi ze skóry, wydłubywaliście oczy rozdzieraliście brzuchy matek w ciąży, cięliście piłami itd., budujmy przyszłość i zapomnijmy o przeszłości, możecie sobie czcić waszych bohaterów.” A w tym samym zdaniu gotów jest potwierdzić narrację GW, TVN i innych antypolskich mediów o zbrodniach polskiego narodu, jako całości wobec Żydów i pogardzać własnym narodem. A że istniały np. judenraty? To ciiiiiii...., nie wolno, to antysemityzm...
Gdyby pisarzem był Amerykanin, to nigdy nie pisałby tak o własnym narodzie. Negatywne wzorce tylko utwierdzają negatywne zachowania, wyłączają światło. Polacy znęcający się masowo nad Ukraińskimi pracownikami. To zasada czy wyjątek? Pisarz sugeruje, że to zasada. Polska ma swoje tradycje kulturowe, które warto odnowić. Jedną z nich jest zasada szacunku do kobiety. Patriotyczny pisarz, wzorem amerykańskim, o którym wspomniałem wyżej, przedstawiłby taką choćby ilustrację, że ktoś zachowuje się chamsko wobec ukraińskiej sprzątaczki, a młody chłopak podchodzi i daje mu w ryj ze słowami: „naucz się neomarksistowski głąbie, że w Polsce kobiety traktuje się z szacunkiem”. I głąb zbierałby zęby z płytek chodnikowych. Pisarstwo ma za zadanie także kreować pewną rzeczywistość, a nie pogrążać. Tym bardziej, że obraz życia społecznego w tej książce daleki jest od obiektywizmu, zresztą nikt nie może być całkowicie obiektywnym, musi być z konieczności subiektywnym, ale wzorce można pokazywać.
Póki nasze elity nie zmienią swojej narracji o Polsce będziemy wychowywać nowe zastępy neomarksistów, aż do zniszczenia wszystkiego, co chcieliby kochać ludzie kochający swój kraj.

To moje drugie spotkanie z autorem. Jest to zdolny pisarz i sama powieść w fabule jest całkiem niezła. Pisarz ma specyficzne poczucie humoru, które od czasu do czasu ubarwia opowieść. Nie stroni od wulgaryzmów, ale bez zbytniej przesady.
Dlaczego daję 6 gwiazdeczek, a nie więcej?
Powieść umieszczona jest w pewnym kontekście życia społecznego. Całkowicie neomarksistowskim, w...