Zaczęłam czytać tę pozycję i naszło mnie zwątpienie. Kurcze, czy chce mi się poznawać losy polskiego Casanovy? Porażka… Co kobieta, to jego i tak ma być dalej w tym duchu?
Jakże się myliłam…
Joanna Chojnacka zaserwowała mi ucztę czytelniczą, jaką było poznanie osobnika płci męskiej- Aleksandra Biernackiego, poprzez jego zdrady, samotność i podejmowane próby poszukiwania miłości. Zrobiła to w sposób dla mnie mistrzowski.
Poznajemy więc Aleksandra Biernackiego w chwili, kiedy czeka na kobietę. Kobietę swoich marzeń, kobietę, bez której żyć nie może. Poznajemy go tu i teraz(czyli w okresie powojennym), ale także poprzez jego wspomnienia o kobietach i relację jakie je z nimi wiążą, wiązały. Każda inna, ale każdą z nim łączy to samo-kochały go.
Biernacki nie jest cukierkowym facetem, o co to, to nie. To wkurzający do granic możliwości cynik, podrywacz, „zniszczony człowiek”. To gość, który kobietę swojego życia zeswatał ze swoim przyjacielem i czerpał z tego tytułu korzyści. To facet, który, aby móc mieć z kimś porozmawiać zaprzyjaźnia się z alkoholikiem ze swojej kamienicy; to człowiek, który żyje tylko dla siebie. Jego nadmuchane ego unosi go na takie wyżyny, że nie jest w stanie zauważyć, że tam na dole czeka na niego miłość i oddanie, a on buja w obłokach fałszu, ułudy i cynizmu. Nie jest w stanie rozpoznać prawdziwych symptomów człowieczeństwa. Sam ze sobą prowadzi grę, której zasad już właściwie nie pamięta. Jedno wie na pewno-jest w niej najlepszy.
To gość, który cholernie mnie irytował, wkurzał, ale to też facet, którego historia uwiodła i mnie bez reszty. Dałam się jej zaskoczyć wiele razy. Bo czy ktoś taki jak Aleksander Biernacki może prawdziwie kochać? Czy ta miłość nie będzie skarłowaciała, wypaczona? Co w ogóle to słowo dla niego oznacza?
Książka utrzymana w surowym klimacie, a Joanna Chojnacka to dla mnie Marek Hłasko w spódnicy ;).
„Moja matka nie miała odchodzić tak młodo. Zostawiłem ją, bo choć widziała we mnie ideał, nie mogłem jej wybaczyć. Nie mogłem wybaczyć, że ostatecznie pozwoliła mojemu ojcu zrobić ze mnie karykaturę człowieka, którym chciałem być. Moja matka kochała mnie bardziej niż ja kochałem ją.(…) Moja matka niepotrzebnie widziała we mnie ideał."
Polecam.

Zaczęłam czytać tę pozycję i naszło mnie zwątpienie. Kurcze, czy chce mi się poznawać losy polskiego Casanovy? Porażka… Co kobieta, to jego i tak ma być dalej w tym duchu?
Jakże się myliłam…
Joanna Chojnacka zaserwowała mi ucztę czytelniczą, jaką było poznanie osobnika płci męskiej- Aleksandra Biernackiego, poprzez jego zdrady, samotność i podejmowane próby poszukiwania...