Jorge Franco Ramos to dla polskiego czytelnika dość enigmatyczne nazwisko, mimo iż jest to pisarz o ugruntowanej i uhonorowanej wieloma literackimi nagrodami pozycji wśród prozaików Ameryki Południowej. Jego wypracowanym w najdrobniejszym szczególe stylem tworzenia zachwyca się Tomasz Pindel, a swoim następcą okrzyknął go Gabriel Garcia Márquez. Nasza, polska, perspektywa poznania Franco poprzez jego prozę jest niezwykle okrojona, gdyż do tej pory ukazały się tylko dwa przekłady książek tego kolumbijskiego autora: „Rosario Tijeras” w 2005 roku oraz „Paraiso Travel” wydanej w rok później przez Czarne. Ten czytelniczy niedosyt uzupełnia najnowsza powieść Franco – „Dzika bestia” – która od początku sierpnia gości w naszych księgarniach. Trochę w niej uroku i niesamowitości niczym z „Labiryntu fauna” del Toro, trochę surowości i psychologizmu jak z Faulknera.

„Dzika bestia” opowiada historię porwania don Diego, kolumbijskiego germanofila, który podziwia opery Wagnera. Zakochuje się w Dicie, Niemce, dla której buduje zamek w Medellín. Owa ekscentryczna budowla staje się więzieniem dla ich córki, Izoldy. Odizolowana od świata zewnętrznego dziewczyna tworzy dla siebie wyimaginowane życie w lasach otaczających jej dom. Izolda jest adorowana przez ojca, który pragnie za wszelką cenę chronić ją przed światem na zewnątrz zamku oraz przez mającego na jej punkcie obsesję porywacza don Diega. Na pierwszym, powieściowym planie wyeksponowana została historia uprowadzenia, poprzez którą – na zasadzie równoległych opowieści i retrospekcji – autor tworzy obraz przeszłości. Przy różnych okazjach Franco podkreśla, że życie i śmierć Izoldy oraz sprawa porwania jej ojca, które w powieści doprowadzają do destrukcyjnych konsekwencji zarówno dla don Diego, jak i „Małpy” Riascosa (porywacza), są oparte na prawdziwych wydarzeniach, będących zapowiedzią przemocy eksplodującej w mieście Medellín w 1970 roku, która przyniosła kres bardziej pokojowych i niewinnych czasów doświadczonych przez samego autora w okresie spędzonego tam dzieciństwa.

Styl Franco odzwierciedla jego kształcenie się w zakresie produkcji filmowej. „Dzika bestia” to powieść bardzo wizualna i umiejętnie wykorzystująca retrospekcje. Jest to także przykład prozy konstruującej, rozwijającej jednocześnie różne aspekty opowiadanej historii, nieustannie utrzymującej wysoki poziom niepewności oraz gwarantującej udział czytelnika w procesie budowania opowieści z poszarpanej nieciągłością czasową narracji. „Dzika bestia” to nie tylko brawurowa historia porwania bogatego Kolumbijczyka przez miejscowego przestępcę o szemranej przeszłości i niedwuznacznej orientacji seksualnej. Franco porusza w subtelny, powściągliwy, acz czytelny sposób kwestie żałoby, różnic w wartościach moralnych między dwoma odległymi krajami, pokoleniowych rozwarstwień; pojawia się duch dzieciństwa, koloryt powojennych Niemiec, naturalistycznie odmalowany półświatek. Jury przyznające Nagrodę Alfaguara rozpoznało w „Dzikiej bestii” idiomatyczne poczucie humoru autora, doceniło mieszaninę fantazji i rzeczywistości wmontowaną w niemal liryczną narrację. Tak, to najbardziej punktuje w tej powieści.

Jorge Franco pokazał, jak tworzy się skomplikowaną w swej prostocie prozę. „Dzika bestia” to coś więcej niż mroczna baśń dla dorosłych. Jak napisał wydawca na okładce książki, miłość – tytułowa dzika bestia i motyw przewodni powieści – przybiera tu postać obsesji, uzurpuje sobie prawo do sprawowania kontroli nad drugim człowiekiem, rozpala żądzę zemsty. Można się od niej uwolnić, jedynie akceptując śmierć jako przeznaczenie. To skomplikowanie uczuć bohaterów dało w rezultacie narrację głęboką, przemyślaną, ale bez zbędnego patosu.

Justyna Anna Zanik