Ta sama odsłona historii poznanej już w "Real" i "Mine",tym razem z punktu widzenia bohatera.Cała ta książka to właściwie odmiany słów chcę ją i jest moja,przerywane narzekaniami na obolały od pożądania członek,niespełnienie i pożądanie...To dość wtórna historia.Niekiedy całe fragmenty to kalka poprzednich części,te same sytuacje,te same słowa,nic nowego...Historia bardzo jednak powierzchowna,bo Remington pamięta tylko o rzeczach,które działy sie gdy był niebieski-czyli nie w fazie manii.Czytelnik poznaje chorobę dwubiegunową z punktu widzenia osoby na nią cierpiącej.To głownie wielka potrzeba dotyku,obecności i akceptacji swojej wybranki.

"Łaknę jej dłoni.Nie chodzi o kontakt,lecz o płynącą z niej czułość.To dzieje sie we mnie.Nie wierzę w słowa,ale wierzę w to(...)Nigdy jej nie puszcze.Prędzej sie zabiję."
Chwilami ta potrzeba zamienia się niemal w obsesję.

"Czuje,że potrzebuje jej jak powietrza,lecz gdybym miał wybierac ,wybrałbym ja ponad tlen..."
Jednocześnie wszystko,co go od swej wybranki oddziela,staje sie wrogiem chorego,choćby to była tak nieistotna rzecz jak mycie zębów.

"Mam ochote złamać tę szczoteczkę i zniszczyć wszystko,co trzyma ją z dala ode mnie."
Zaborczość Remy'ego,jego zazdrość i potrzeba ochrony jest wyjątkowo wysoka.Ma na to wpływ nie tylko jego choroby,ale też postępowanie jego rodziców.To właściwie jedyna rzecz,na którą ma on wpływ.

"Chronienie cię jest moim przywilejem.I będe chronił to,co jest dla ciebie cenne,tak samo,jakby było moje."
Wyjaśniona zostaje w tej książce obsesja Remingtona na punkcie zapachu Brooke,i jego potrzeba słuchania muzyki,wyrażanie poprzez nią swoich emocji.Nic w tym dziwnego zważywszy na fakt,że w jego życiu poza muzyką nie było nic stałego.
"Wychowałem się z muzyką i to na zawsze we mnie zostanie.Tęskniłbym za nią jak wariat i nie mógłbym bez niej żyć."
Remy'emu trudno mówić o emocjach,bo nikt nigdy ich go nie nauczył.Nikt nigdy nie powiedział mu ,że go kocha,lub że go akceptuje,zwłaszcza rodzice...Nawet gdy Brooke go opuściła,nie winił jej,lecz siebie.I pragnął ,by w niego wierzyła.

"Mimo to chcę,żeby ktoś chociaż raz w życiu przyszedł do mnie dlatego,że wierzy,iz jestem tego wart.Nie,nie ktoś.Ona.Pragnę,by kobieta,którą kocham przyszła do mnie,bo w końcu ktoś na tym świecie mnie rozumie."
Jak dla mnie ta książka to zbyt dużo.Upieram się przy twierdzeniu,że naprzemienna narracja byłaby lepszym zabiegiem i uczyniłaby książki bardziej strawnymi.Dla mnie mankamentem jest głównie niemożność poznania doznań bohatera w trakcie trwania manii,a nie tylko jego okresów normalności...Wolałabym mniej scen i mniej rozważań o pożądaniu,ale że to erotyk,to sie nie czepiam.
Co do osoby Remingtona,jakoś go nie kupuję.Sa osoby,dla których stanie sie on ideałem .Mnie on męczył.Zbyt obsesyjny,zbyt zaborczy,brakuje przy nim jakiejkolwiek przestrzeni osobistej...Zastanawiam się,jak wygladałoby codzienne życie z nim.Dla mnie byłąby to mordęga,zero prywatności,zero luzu,całkowita kontrola w rękach innej osoby...
Żałuję,że ta książka niewiele wnosi do całej historii.Zaczyna się i kończy w dniu kościelnego ślubu Brooke i Remy'ego,ale własciwie niewiele w niej nowości.Taki trochę odgrzewany kotlet.Zdecydowanie nie polecam czytania tej części bezpośrednio po lekturze dwóch wczęśniejszych,bo na tym traci.

Ta sama odsłona historii poznanej już w "Real" i "Mine",tym razem z punktu widzenia bohatera.Cała ta książka to właściwie odmiany słów chcę ją i jest moja,przerywane narzekaniami na obolały od pożądania członek,niespełnienie i pożądanie...To dość wtórna historia.Niekiedy całe fragmenty to kalka poprzednich części,te same sytuacje,te same słowa,nic nowego...Historia bardzo...