To taka trochę dziwna książka, zawieszona gdzieś na pograniczu magii i snu, między światem realnym i tym, który dzieje się w naszej wyobraźni, sercu i duszy.

To historia trzech pokoleń palestyńskich kobiet, a zaczyna się ona w roku 1947, kiedy izraelskie wojska zaczęły wysiedlać tamtejsze rodziny do strefy Gazy, tworząc swoiste getto dla tysięcy rodowitych mieszkańców. Na tle tych wydarzeń toczy się życie rodziny Baraka, rodziny, której śmierć nie oszczędziła, która straciła najpierw ojca, a potem Mariam - najmłodszą z sióstr, która mimo doznanych doświadczeń i strat, trzyma się blisko, która wierzy w dobroć i wsparcie Allaha.
Po 60 latach od tych wydarzeń do Gazy przybywa Nur - amerykańska psycholog, wspomagać tamtejsze dzieci. Nie przypuszcza, że los pozwoli jej trafić do własnej, palestyńskiej rodziny, której nigdy nie widziała, ale za którą podświadomie tęskniła. To tu dopiero odnajduje Nur spokój, miłość, zrozumienie, czułość i prawdziwą rodzinę, której po śmierci ojca i dziadka nie chciała stworzyć jej własna matka.

Czyta się nieźle; wciągają losy rodziny Baraka, uwikłanej przez historię, w dramatyczne zdarzenia, które mimo wszystko nie odbierają wiary i nadziei, lecz wprost przeciwnie - sycą je, zbliżają, tworzą wyjątkową więź. Niemniej, po długim oczekiwaniu w bibliotece na tę pozycję, spodziewałam się czegoś więcej, albo przynajmniej czegoś innego.

To taka trochę dziwna książka, zawieszona gdzieś na pograniczu magii i snu, między światem realnym i tym, który dzieje się w naszej wyobraźni, sercu i duszy.

To historia trzech pokoleń palestyńskich kobiet, a zaczyna się ona w roku 1947, kiedy izraelskie wojska zaczęły wysiedlać tamtejsze rodziny do strefy Gazy, tworząc swoiste getto dla tysięcy rodowitych mieszkańców. Na...