Nie lubię tej książki. W ogóle nie rozumiem tego szumu wokół twórczości Erica Carle, szczególnie zachwytu nad „Bardzo głodną gąsienicą”. „Miś patrzy” kupiłam trochę nieświadomie i mimo że bywała u nas kilkaktornie w obiegu, to ani do mnie, ani do synkowi za bardzo nie trafiła. Książka ma formę jakby wyliczanki. Na każdej stronie mamy „Raz, dwa, trzy (zwierzak jakiegoś koloru) patrzy! Co widzi? (Innego zwierzaka). Jakiego? (Kolor innego zwierzaka)”. I byłoby to fajne, gdyby nazwa „innego zwierzaka” nie była zdradzana na stronie, gdzie znajduje się poprzedni – brak tu dla mnie elementu zaskoczenia. Druga kwestią jest niekonsekwencja chociażby w doborze kolorów. Dziecko, obok podstawowych: żółty, zielony, czarny itp. poznaje takie zwroty jak „liliowy” (gdzie z powodzeniem mógłby być „fioletowy)” czy „złoty”, który wygląda jak „pomarańczowy”. Dziecko poznaje również „karasia” zamiast „ryby”, co jest dziwne, ponieważ na poprzednich stronach nie wchodzimy tak szczegółowo w gatunki.

Jestem równie na nie, jeżeli chodzi o grafikę. Mimo ciekawej próby oddania efektu wycinanki, obrazki przerażają. W lekturze plusuje jedynie papier – przyjemne w dotyku śliskie strony.

Pełna recenzja i zdjęcia: http://www.noszerazykilka.pl/najlepsze-pierwsze-ksiazki-dziecka/

Nie lubię tej książki. W ogóle nie rozumiem tego szumu wokół twórczości Erica Carle, szczególnie zachwytu nad „Bardzo głodną gąsienicą”. „Miś patrzy” kupiłam trochę nieświadomie i mimo że bywała u nas kilkaktornie w obiegu, to ani do mnie, ani do synkowi za bardzo nie trafiła. Książka ma formę jakby wyliczanki. Na każdej stronie mamy „Raz, dwa, trzy (zwierzak jakiegoś...