Książka od razu przypadła do gustu synowi. W dniu wypożyczenia jej z biblioteki musiałam mu ją czytać w kółko chyba ze 20 razy (albo i więcej). W tej chwili czytamy ją razem - ja czytam rymowankę i zatrzymuję się, by młody mógł sam nazwać kolejne kolory, więc się u nas świetnie sprawdziła w nauce kolorów. Trochę zgrzyta mi wprowadzenie w przekładzie koloru liliowego zamiast fioletowego. Rozumiem, że ważny był rytm wiersza, ale może dałoby się lepiej wybrnąć z tego językowego kłopotu :).
"Miś patrzy" zachęcił mnie do sięgnięcia po inne książki tego ilustratora, choć są różne gusta i nie każdemu może się podobać styl ilustracji Erica Carle'a.

Książka od razu przypadła do gustu synowi. W dniu wypożyczenia jej z biblioteki musiałam mu ją czytać w kółko chyba ze 20 razy (albo i więcej). W tej chwili czytamy ją razem - ja czytam rymowankę i zatrzymuję się, by młody mógł sam nazwać kolejne kolory, więc się u nas świetnie sprawdziła w nauce kolorów. Trochę zgrzyta mi wprowadzenie w przekładzie koloru liliowego zamiast...

Nie lubię tej książki. W ogóle nie rozumiem tego szumu wokół twórczości Erica Carle, szczególnie zachwytu nad „Bardzo głodną gąsienicą”. „Miś patrzy” kupiłam trochę nieświadomie i mimo że bywała u nas kilkaktornie w obiegu, to ani do mnie, ani do synkowi za bardzo nie trafiła. Książka ma formę jakby wyliczanki. Na każdej stronie mamy „Raz, dwa, trzy (zwierzak jakiegoś koloru) patrzy! Co widzi? (Innego zwierzaka). Jakiego? (Kolor innego zwierzaka)”. I byłoby to fajne, gdyby nazwa „innego zwierzaka” nie była zdradzana na stronie, gdzie znajduje się poprzedni – brak tu dla mnie elementu zaskoczenia. Druga kwestią jest niekonsekwencja chociażby w doborze kolorów. Dziecko, obok podstawowych: żółty, zielony, czarny itp. poznaje takie zwroty jak „liliowy” (gdzie z powodzeniem mógłby być „fioletowy)” czy „złoty”, który wygląda jak „pomarańczowy”. Dziecko poznaje również „karasia” zamiast „ryby”, co jest dziwne, ponieważ na poprzednich stronach nie wchodzimy tak szczegółowo w gatunki.

Jestem równie na nie, jeżeli chodzi o grafikę. Mimo ciekawej próby oddania efektu wycinanki, obrazki przerażają. W lekturze plusuje jedynie papier – przyjemne w dotyku śliskie strony.

Pełna recenzja i zdjęcia: http://www.noszerazykilka.pl/najlepsze-pierwsze-ksiazki-dziecka/

Nie lubię tej książki. W ogóle nie rozumiem tego szumu wokół twórczości Erica Carle, szczególnie zachwytu nad „Bardzo głodną gąsienicą”. „Miś patrzy” kupiłam trochę nieświadomie i mimo że bywała u nas kilkaktornie w obiegu, to ani do mnie, ani do synkowi za bardzo nie trafiła. Książka ma formę jakby wyliczanki. Na każdej stronie mamy „Raz, dwa, trzy (zwierzak jakiegoś...