Bardzo dobrze napisana i przeraźliwie smutna historia zmagań serca z rozumem oraz załamania się ideałów pod własnym, nawarstwionym ciężarem.
Wnosząc po treści dwóch wstępów do powieści, sam autor nie spodziewał się, że jego dzieło przetrwa tak długo; choć bowiem żyjemy dziś w czasach pod pewnymi względami przeciwnych epoce wiktoriańskiej, „Juda nieznany” ujawnia charakter uniwersalny, dalece wykraczający poza bardzo konkretną problematykę małżeństwa i dylematy świętego Józefa, tak udatnie wymalowane przez Willmanna w kościele pod wezwaniem tegoż w Krzeszowie.
Ale mimo że Hardy’emu udało się wykazać, do jak tragicznych skutków mogą doprowadzić sztywne konwenanse, hipokryzja, presja społeczna, a przede wszystkim źle pojmowana religijność, to do upadku dwójki jego bohaterów nie mniej przyczyniły się ich głupota i słaba wola, za które winą trudno obarczać społeczeństwo czy Kościół. Przekonanie pisarza, iż prawda jest zawsze najlepsza, również trąci naiwnością. Należałoby mu w końcu wytknąć, że jeśli chce się żyć całkowicie wedle własnych zasad, to trzeba żyć poza społeczeństwem.
Nie jest to rzecz pozbawiona mankamentów literatury czasów wiktoriańskich, czyli dydaktyzmu, naiwnych rozwiązań fabularnych oraz przesadnej ckliwości i emfazy; zwiastuje jednak i nową epokę poprzez rysowanie charakterów niejednoznacznych, umykających prostemu, dwubiegunowemu ujęciu.
I w ogóle jak świetna byłaby to powieść, gdyby tylko nie traktowała o uczuciach!

Bardzo dobrze napisana i przeraźliwie smutna historia zmagań serca z rozumem oraz załamania się ideałów pod własnym, nawarstwionym ciężarem.
Wnosząc po treści dwóch wstępów do powieści, sam autor nie spodziewał się, że jego dzieło przetrwa tak długo; choć bowiem żyjemy dziś w czasach pod pewnymi względami przeciwnych epoce wiktoriańskiej, „Juda nieznany” ujawnia charakter...