Jak zwykle w przypadku kryminałów wywodzących się z terenów skandynawskich, czy szerzej kręgów nordyckich i tutaj wolno posuwająca się akcja nie przeszkadzała mi w śledzeniu poczynań bohaterów. Ostlundh ma tendencje do rozwlekania śledztwa, przedstawiania wszystkiego tak, jakby to miało miejsce w realnym wymiarze. Stąd też wiele mamy na temat prywatnych sytuacji, spotkań sąsiedzkich i ogólnej integracji w nowym dla Bromana otoczeniu. Można uznać, iż śledztwo posuwa się niemrawo, ale i historia poczynając od rozbebeszonej owcy, nie wydaje się być priorytetem dla policji. Poza tym znajdujemy się na wysepce, odciętej od centrów, a co za tym idzie od groźnej przestępczości. Wszystko jednak ulega zmianom, także i tutaj spokojne miejsce, idealne dla letników, nagle nawiedza brutalność. Trochę wygląda to tak, jakby Frederic Broman uciekając od miejskiego zgiełku pragnął zakopać się na odludziu i wieść spokojne rodzinne życie, przyciągnął kłopoty za sobą. A kolejne ofiary wydają sie nie być niczym powiązane, zatem śledztwo musi opierać się na podobieństwach zachodzących między znajdywanymi zwłokami, z owcą włącznie.
Na początku opowieść ciągnie się leniwie, co odpowiada położeniu i charakterowi wyspy, jednak gdy przybywa kolejna ofiara treść nabiera charakterystycznego rytmu, są odkrywane ślady i pierwsze skojarzenia, co do podejrzanego. Nie można jednak spodziewać się zawrotnej akcji rodem z Hollywood, bo nie mamy do czynienia z amerykańską konwencją. Jedyne, co mnie przeszkadzało w odbiorze, to nie dość staranne przygotowanie rysów postaci. Bardzo rzadko zdarza mi się mylenie bohaterów, niezależnie od ich ilości i podobnie brzmiących nazwisk. W tym wypadku uważam, że nawet Broman, jako główny bohater serii jest potraktowany po macoszemu i żeby upewnić się w stwierdzeniu jaki on jest muszę przeczytać kolejny tom. Przez słabo nakreślone postaci trudniej jest zżyć się ze środowiskiem ludzi, którzy mają tworzyć zespół w kolejnych odsłonach serii. I to jest spory minus. Natomiast zagadka morderstw, o nie do końca dającej się poznać przyczynie, jest wiarygodna, jak to, że umysł chorej osoby jest nieprzewidywalny.

Dla dobrze zaznajomionych z kryminałem kręgu skandynawskiego, lubiących spokojny przebieg śledztw, spotkanie z Bromanem powinno być udane. Odradzam tym, którzy potrzebują nadmiernej ekscytacji, adrenaliny podtrzymywanej ze strony na stronę. Dla mnie "Wyspa strachu" jest wstępem do śledzenia kolejnych zdarzeń z inspektorem w roli głównej.

Jak zwykle w przypadku kryminałów wywodzących się z terenów skandynawskich, czy szerzej kręgów nordyckich i tutaj wolno posuwająca się akcja nie przeszkadzała mi w śledzeniu poczynań bohaterów. Ostlundh ma tendencje do rozwlekania śledztwa, przedstawiania wszystkiego tak, jakby to miało miejsce w realnym wymiarze. Stąd też wiele mamy na temat prywatnych sytuacji, spotkań...