bardzo mnie wymęczyła... żmudne, nudne śledztwo, nudne postacie i sytuacje, mało zaskoczeń i zwrotów akcji - taki tam "kryminalik" na jeden wieczór :/

bardzo mnie wymęczyła... żmudne, nudne śledztwo, nudne postacie i sytuacje, mało zaskoczeń i zwrotów akcji - taki tam "kryminalik" na jeden wieczór :/

Meh, nie będę kontynuować tej serii

Meh, nie będę kontynuować tej serii

powieść bez większych emocji ,morderstwa na wyspie ,trudne śledztwo ,brak tropów .

powieść bez większych emocji ,morderstwa na wyspie ,trudne śledztwo ,brak tropów .

Ani mnie specjalnie zaciekawił, ani nie zaskoczył. Pojutrze już nie będę o tej historii pamiętała.

Ani mnie specjalnie zaciekawił, ani nie zaskoczył. Pojutrze już nie będę o tej historii pamiętała.

Kameralny kryminał z akcją osadzoną w lokalnej społeczności, czyli tak, jak lubię. Ujęło mnie, że główny bohater jest statecznym ojcem i mężem, miła odmiana od zmęczonych życiem policjantów po przejściach. Miałam spory problem z ekspozycją postaci, trudno było się połapać w gąszczu nazwisk. Sama intryga nie jest nazbyt skomplikowana (co dodaje jej realizmu),ale autor pokusił się o pozostawieniu kilku niedopowiedzeń. Największą zaletą "Wyspy strachu" były dla mnie przesycone czułością wobec bohaterów opisy drobnych codziennych czynności, a największą wadą pretekstowy moment kulminacyjny. Czuję się zachęcona do poznania reszty serii.

Kameralny kryminał z akcją osadzoną w lokalnej społeczności, czyli tak, jak lubię. Ujęło mnie, że główny bohater jest statecznym ojcem i mężem, miła odmiana od zmęczonych życiem policjantów po przejściach. Miałam spory problem z ekspozycją postaci, trudno było się połapać w gąszczu nazwisk. Sama intryga nie jest nazbyt skomplikowana (co dodaje jej realizmu),ale autor...

„Ułamek sekundy później wiedział już, co się w nim znajdowało. Oderwał szybko resztę taśmy i dotknął ostrożnie klamki. Bagażnik był otwarty. Zapalił latarkę i podniósł wieko. Smród był niemiłosierny.”
***
Gotlandia to mała, szwedzka wyspa. Wśród niespełna 60tys. ludności nie dzieje się nic spektakularnego. Ot, zwykle, spokojne życie wśród zieleni, zasilane w sezonie turystyką. Nie dziwi więc fakt, iż znalezienie w jednym z wakacyjnych domków rozpłatanej owcy jest szokiem dla miejscowej policji, a co dopiero mieszkańców. Gdy jednak niebawem w bagażniku dachowym zaparkowanego w pobliżu samochodu odnajdują zmasakrowane zwłoki, na wszystkich pada blady strach…
**
Z „Wyspą strachu” wiązałam spore nadzieje. Skandynawskie kryminały przyciągały mnie zwykle wyjątkowym klimatem i niebanalnymi motywami. Niestety, tutaj tego wszystkiego zabrakło. Owszem, mamy morderstwo, jest śledztwo - nieco nieudolne, ale jest, są wątki obyczajowe, a na końcu jakieś tam zaskoczenie (choć nie do końca wyjaśnione są przyczyny). Jest to jednak tak przeciętne, chaotyczne i kompletnie nie wywołujące u czytelnika emocji, że zastanawiam się, kto zechciałby sięgnąć po kolejny tom serii o inspektorze Federicu Bromanie 🤔
Tą niewiarygodną przeciętność nieco ratował doskonały lektor, jednak co chwilę zerkałam, ile jeszcze do końca… 🤷🏼‍♀️

„Ułamek sekundy później wiedział już, co się w nim znajdowało. Oderwał szybko resztę taśmy i dotknął ostrożnie klamki. Bagażnik był otwarty. Zapalił latarkę i podniósł wieko. Smród był niemiłosierny.”
***
Gotlandia to mała, szwedzka wyspa. Wśród niespełna 60tys. ludności nie dzieje się nic spektakularnego. Ot, zwykle, spokojne życie wśród zieleni, zasilane w sezonie...

Ciekawa, nie przesadnie skomplikowana.

Ciekawa, nie przesadnie skomplikowana.

trochę przewidywalna, ale dobrze się czytało

trochę przewidywalna, ale dobrze się czytało

świetna powieść kryminalna. dla ludzi, którzy nie lubią spektakularnych acz bzdurnych intryg w stylu Nesbo.

świetna powieść kryminalna. dla ludzi, którzy nie lubią spektakularnych acz bzdurnych intryg w stylu Nesbo.

Dobrze, że jeden morderca się przyznał, a drugi prawie przyznał, bo chyba nic by z tego całego śledztwa nie było xD

Dobrze, że jeden morderca się przyznał, a drugi prawie przyznał, bo chyba nic by z tego całego śledztwa nie było xD