"C.S. Foresterowi, z podziekowaniami za godziny rozrywki, lata inspiracji i całe życie podziwu"

Po książkę pana Webera zapewne nie sięgnąłbym, gdyby nie powyższa dedykacja, w niej zamieszczona. Mój pierwszy i jak dotąd jedyny kontakt z jego twórczością – Rafa Armagedonu – delikatnie mówiąc, bynajmniej mnie nie oszołomił. Ale, że wspomnianego C.S. Forestera i jego książki również lubię (cały cykl o HH czytałem co najmniej kilkakrotnie), a do tego szukałem akurat czegoś w tym stylu (lekkiego, rozrywkowego czytadła) postanowiłem zaryzykować.
Wrażenia?
Książka z gatunku tzw. Militarnego SF, (patrz np. "Żołnierze kosmosu", "Wojna starego człowieka" itp.), a zatem spodziewać się można mniej lub bardziej fantastycznych nazw broni, technologii oraz sporej porcji akcji. I tak też jest, tyle, że fabuła rozwija się raczej powoli, a wspomniana właściwa akcja, czyli strzelaniny, bitwa w komosie i cały ten kram, pojawia dopiero pod koniec.
Jeśli ktoś podziewa się – na podstawie owej dedykacji, o opisie nie wspominając – podobieństw czy też nawiązań do cyklu Forestera. Zdecydowanie jet ich sporo, mniej lub bardziej widocznych. Poczynając od inicjałów i ogólnego charakteru głównej bohaterki (HH), poprzez organizacje królestwa i jego marynarki, na ogólnym wrażeniu kończąc. Dzięki nim książka odróżnia się nieco od innych tego typu pozycji. Osobiście, nie miałbym nic przeciwko by było ich, owych podobieństw więcej, zwłaszcza jeśli idzie o styl, no ale talent taki jak Forestera nie zdarza się co dzień. Niestety. Ogólnie jednak, książka po bolesnych nieco początkach nawet mnie wciągnęła i była to przyjemna lektura. Do Heinlein'a, Scalzi'ego czy Forestera trochę Weberowi brakuję, ale jeśli ktoś szuka czegoś ciekawego, innego nieco, w tych klimatach, powinna mu się spodobać.

"C.S. Foresterowi, z podziekowaniami za godziny rozrywki, lata inspiracji i całe życie podziwu"

Po książkę pana Webera zapewne nie sięgnąłbym, gdyby nie powyższa dedykacja, w niej zamieszczona. Mój pierwszy i jak dotąd jedyny kontakt z jego twórczością – Rafa Armagedonu – delikatnie mówiąc, bynajmniej mnie nie oszołomił. Ale, że wspomnianego C.S. Forestera i jego książki...