Po wprowadzeniu w świat HH w poprzednich tomach cyklu, obraz prezentowany przez autora jest kreślony coraz szerzej, a sposób prowadzenia narracji staje się coraz bardziej wyrafinowany. W "Wojence" mamy pierwszą okazję bliższego zapoznania się z Republiką Haven. Wobec oczywistych liberalnych i monarchicznych sympatii autora trudno się dziwić, że kraj ten ma służyć za przestrogę do jakiej degeneracji prowadzi polityka państwa opiekuńczego. Trochę szkoda jednak, że autor pomija wcale niemałe wady liberalizmu gospodarczego, lecz może faktycznie nie są one tak widoczne, gdy liberalny system jest w stanie pobierać dodatkowe zasoby z zewnątrz (tak jak działo się w przeszłości na Ziemi). Autor zlitował się też nad bohaterką (i czytelnikami) i zapewnił jej w końcu jakieś życie seksualne. Jego całkowity brak u niezależnej, odważnej i przebojowej kobiety był bowiem mało prawdopodobny, a pokrętne tłumaczenia autora nie ratowały sytuacji. Musiałyby zresztą mieć negatywny wpływ na psychikę, który chyba dyskwalifikowałaby kandydata na dowódcę mniejszej czy większej jednostki bojowej. Widzimy również praktyczną demonstrację ulubionej zasady życiowej Webera: nie każdy wojskowy jest równym gościem, ale każdy równy gość jest (był) wojskowym. Najwyraźniej Szwejk nie jest Weberowi znany. Przy okazji ten tom pokazuje, jakim nieporozumieniem jest wydawanie książek bez korekty językowej. Wątpię bowiem, by jakikolwiek polonista przepuścił dwukrotne użycie słowa "ponieważ" w tym samym zdaniu, że nie wspomnę już o błędnym powielaniu angielskiej interpunkcji albo bałagan w pisowni słowa dreadnought (alternatywnie dreadnaught, ale warto się trzymać jednego wariantu). Jeśli chodzi o naukową rzetelność autora, to nie wykracza ona niestety poza solidność w wykonywaniu prostych obliczeń. Całe rozważania nt. nadprzestrzeni, napędu impeller i tuneli czasoprzestrzennych ("przekładanych" odkrywczo na "wormhole") to tylko czysta fantazja, owszem, oparta na pewnych podstawach naukowych. Tyle że o tym, iż przestrzeń jest uginana przez grawitację, co zmienia tor np. promieni światła, powinien już wiedzieć gimnazjalista. Autor popełnia zaś liczne babole, takie jak regularne mylenie prędkości z przyspieszeniem i błędy w przeliczaniu przyspieszeń okrętów z km/s^2 na jednostki "g". Niezależnie od tych wszystkich narzekań, "Wojenka" jest doskonałą powieścią rozrywkową, o starannie obmyślonej fabule. Wypełnia ją galeria ciekawych postaci - częściej widujemy tu ordynansa McGuinessa, który "ojcuje" Honor od pierwszego tomu, ale na znaczeniu i głębi zyskuje dopiero teraz (i na szczęście już do końca pozostaje jedną z głównych i najsympatyczniejszych postaci cyklu). Wady "Wojenki" wychodzą na wierzch dopiero przy czwartym, piątym czytaniu, ale chyba to, że chce się ją tyle razy czytać, też o czymś świadczy.

Po wprowadzeniu w świat HH w poprzednich tomach cyklu, obraz prezentowany przez autora jest kreślony coraz szerzej, a sposób prowadzenia narracji staje się coraz bardziej wyrafinowany. W "Wojence" mamy pierwszą okazję bliższego zapoznania się z Republiką Haven. Wobec oczywistych liberalnych i monarchicznych sympatii autora trudno się dziwić, że kraj ten ma służyć za...