Kiedy ma się do czynienia z powieścią wybitną i wyjątkową do których zaliczany jest „Gepard”( Il Gattopardo) Giuseppe Tomasiego di Lampedusy, to bez znaczenia wydaje się opinia przeciętnego czytelnika, za jakiego się uważam. Zachęcanie innych do przeczytania powieści, która wśród włoskich książek, liczbą wydań (łącznie z przekładami) przewyższyła nawet Boską Komedię Dantego, wydaje się zbędne. Il Gattopardo należy do kanonu włoskiej klasyki, to powieść ponadczasowa, a doszukiwanie się słabych stron i uwagi krytyczne mogą być odebrane za zuchwalstwo, czy arogancję. Dzieło tak wielkiej miary zawsze jednak będzie dostarczać tematów do podjęcia dialogu, wymiany myśli czy zgłębienia poruszanych zagadnień.

Swoją opowieść o Sycylii umieścił Lampedusa w czasach historycznych. W okresie walk pod przywództwem Garibaldiego o zjednoczenie się państwa Włoskiego, kiedy stary porządek rzeczy zostaje zakłócony i wiadomo było, że arystokratycznego ducha nic już nie uratuje. Z tymi zmianami zmierza się Febrizio Salina- główny bohater powieści. On wiem, że nie da się odwrócić biegu zdarzeń, że jego świat odchodzi w przeszłość, godzi się z biegiem historii, komentuje go, choć sam nie uczestniczy w nim.

Życie księcia Saliny i jego rodziny pokazane jest na tle toczących się przemian ustrojowych na Sycylii. Zapoczątkowane w 1859r. zmiany polityczno - społeczne to początek kształtowania się nowoczesnego państwa Włoskiego i jednocześnie koniec starego świata rządzonego przez panów feudalnych.

„Gepard” to powieść o przemijaniu w warstwie społeczno- obyczajowej oraz wymiarze ludzkiego życia. Refleksje księcia Saliny na temat starzenia się, utraty sił żywotnych i nieuniknionej śmierci to majstersztyk prozy nasyconej tęsknotą, nostalgią, pozbawioną złudzeń goryczą. „Od wielu lat czuł, że nurt żywotności, wola istnienia, że wręcz życie, a nawet samo przywiązanie do życia wymyka się z niego powoli, lecz nieustannie, jak ziarenka piasku w klepsydrze, które opadają jedno po drugim, niespiesznie i nieprzerwanie…wystarczyło mu skupić na tym myśli, by zaraz usłyszeć szelest przesypujących się cicho ziarenek piasku, tych drobin czasu, które wymykały się z jego życia i na zawsze je porzucały; to odczucie nie brało się zresztą z jakiegoś wcześniejszego niedomagania, przeciwnie, nieuchwytna utrata sił żywotnych była świadectwem, a nawet, można by uznać, warunkiem poczucia życia.”

Z kart powieści odczytujemy przekonanie Lampedusy, że nie wszystko jednak poddaje się upływającemu czasowi i nawet rewolucyjne zmiany nie są wstanie tego zmienić. Sycylijski krajobraz wypalony słonecznym żarem przypomina, że odwiecznym władcą jest tu „pogodne i nieubłagalne słońce”. To ono sprawia, że „wszystkie zjawiska sycylijskie są zjawiskami sennymi, nawet te najbardziej gwałtowne.” Odwieczna Sycylia pozostanie taka sama i nic nie zmieni jej wyspiarskiej odrębności.

Niezmienne i wciąż takie samo, jak dawniej jest na Sycylii umiłowanie do dobrej kuchni. Przekonać się o tym można we fragmentach opisujących kolację w pałacu Salinów, czy na balu u arystokratów. Opisy wypieków i delicji pobudzają kubki smakowe, aż ma się ochotę ich skosztować. „Olbrzymia baba, płowa jak końska sierść, góry Monte Bianco ośnieżone śmietaną, beignets Dauphine, które migdały upstrzyły na biało, a pistacje na zielono, wzgórza czekoladowych profiteroles, brunatne i tłuste jak ziemia na równinie Katanii, skąd w istocie zawiłymi meandrami tu przybyły, parfaits różowe, parfaits słomkowe, parfaits beżowe, które rozkruszały się z chrzęstem pod dzielącą je łopatką, przymilające się sterty kandyzowanych wiśni, kwaśne krążki żółtych ananasów i „triumf Łakomstwa” z matową zielenią mielonej pistacji, a też nieprzyzwoite „ciastko Dziewicy”.”

Więcej na -http://mojewloskieimpresje.blogspot.com/2014/07/giuseppe-tomasi-di-lampedusa-gepard-il.html

Kiedy ma się do czynienia z powieścią wybitną i wyjątkową do których zaliczany jest „Gepard”( Il Gattopardo) Giuseppe Tomasiego di Lampedusy, to bez znaczenia wydaje się opinia przeciętnego czytelnika, za jakiego się uważam. Zachęcanie innych do przeczytania powieści, która wśród włoskich książek, liczbą wydań (łącznie z przekładami) przewyższyła nawet Boską Komedię ...