W rozpędzie chronologicznego czytania powieści Agathy pominąłem zbiór opowiadań „Poirot prowadzi śledztwo”. Czym prędzej postanowiłem nadrobić zaległości. I jak z wielkim entuzjazmem zabrałem się do czytania, tak szybko entuzjazm mi minął. Uważam bowiem, że Agatha nie sprawdza się w krótkich formach, a w każdym razie w TAK krótkich. Mój ulubiony kryminał to taki, który zaczyna się od jakiejś zbrodni, która wręcz powoduje trzęsienie ziemi, a potem napięcie stale rośnie, nieśpiesznie, ale jednak. Lubię jak intryga powoli się zawiązuje, jak tajemnica powoli jest odkrywana, jak mam czas pozastanawiać się kto i dlaczego, po czym dostać satysfakcjonujące rozwiązanie. Taka forma raczej na parunastu stronicach się nie sprawdza czego „Poirot prowadzi śledztwo” jest idealnym przykładem.

Nie znaczy to, że było to kompletnie do bani. Kilka ciekawych opowiadań się znalazło, co nie zmienia faktu, że całość wygląda tak, jakby Agatha znalazła kilka szkiców i zamysłów do swoich powieści, które sprytnie przerobiła na zbiór opowiadań. I aż żal, że nie powstały z nich powieści, bo potencjał na naprawdę świetne kryminały aż bił po oczach.

Polecam, ale chyba tylko miłośnikom Christie. Bo na pewno nie zaczynałbym przygody z jej twórczością od lektury tejże pozycji.

W rozpędzie chronologicznego czytania powieści Agathy pominąłem zbiór opowiadań „Poirot prowadzi śledztwo”. Czym prędzej postanowiłem nadrobić zaległości. I jak z wielkim entuzjazmem zabrałem się do czytania, tak szybko entuzjazm mi minął. Uważam bowiem, że Agatha nie sprawdza się w krótkich formach, a w każdym razie w TAK krótkich. Mój ulubiony kryminał to taki, który...