W zasadzie chyba nie powinno się pisać o książkach, w których opisana jest historia rodzinnego miasta, ale co tam - jakby co, "żywcem mnie nie wezmą" ;)To jest po prostu ciekawa książka. Dlaczego?

Bo autor doskonale ją skomponował - struktura bez zarzutu (25 rozdziałów utrzymanych w konwencji reportażu opowiadających o kolejnych etapach rozwoju miasta).

Bo autor nie smęci jak rozespany pająk pod piecem - nie znajdziecie tam statystycznych wyliczanek, czy nudnych sprawozdań, a samo życie. Krwiste "smaczki" opowiedziane klarownym ładnym językiem, bez dłużyzn i rozlazłych pejzaży rodem z kina radzieckiego. Anegdoty, wielkie i małe (ale zawsze ciekawe!) epizody z życia miasta i (co istotne, bo ożywiające tekst) jego mieszkańców. I tych znanych, i tych pozornie zupełnie zwyczajnych. Dlaczego pozornie? Bo każdy z nich ma do opowiedzenia cząstkę swojego "poznańskiego" życia. Malutką. Epizodzik zaledwie. Ale jaki!

Bo to jest książka z... obrazkami! Obrazki, czyli "to co tygrysy lubią najbardziej". Mnóstwo fotografii, czyli tego, co nie tylko nie pozwala się znudzić, ale odwrotnie - zapewniając "odpoczynek", pomaga wciągnąć się jeszcze głębiej w tekst.

Dobra, "niech będzie moja krzywda" - była to dla mnie w dużej mierze swoista podróż nostalgiczna (najbardziej brakuje mi neonów. Zwłaszcza "palmy" przy placu Wolności), ale myślę, że nie nie będzie nadużyciem stwierdzenie, że jest to pozycja ... warta poznania. Zerknijcie. Nawet, jeśli tylko pooglądacie obrazki, zaręczam, że uda się Wam dotknąć, powąchać, posłuchać i nieco nawet "posmakować" ... moje miasto. Zapraszam :)

W zasadzie chyba nie powinno się pisać o książkach, w których opisana jest historia rodzinnego miasta, ale co tam - jakby co, "żywcem mnie nie wezmą" ;)To jest po prostu ciekawa książka. Dlaczego?

Bo autor doskonale ją skomponował - struktura bez zarzutu (25 rozdziałów utrzymanych w konwencji reportażu opowiadających o kolejnych etapach rozwoju miasta).

Bo autor nie...