To już trzecia część cyklu Syn Zdrajcy i jak zawsze podczas przygody z twórczością pana Camerona miałam mieszane odczucia. Ocena książki, po raz kolejny, stwarza mi wiele problemów. Czytanie generalnie sprawiło mi wiele przyjemności, ale momenty, gdy książka przyprawiała mnie o złość były równie liczne.
Trzecią część przygód Czerwonego Rycerza czyta się szybko i napewno z zainteresowaniem. Fabuła jest wciagająca, do tego stopnia, że ciężko się od lektury oderwać. Nie ma też problemu z nużącymi wątkami, przy których łatwo stracić koncentrację, co miało niestety miejsce w poprzednich tomach. Mam tutaj głównie na myśli długie opisy bitw, które dla kogoś kto nie jest pasjonatem stawały się uciążliwe. Chociaż bitew nadal jest wiele, tym razem długość ich opisów jest rozsądnie dozowana i to jest zdecydowanym plusem.
Ponadto w Strasznym Smoku wszytskie, do tej pory pozornie nie związane ze sobą wątki zaczynają tworzyć jedną, wspólną całość, co w zasadzie można już było zauważyć w poprzednim tomie, ale dopiero teraz bohaterowie różnych wątków spotkali się ze sobą. Osobiście wielowątkowość cyklu nigdy nie była dla mnie wadą, ale sporej części osób mogła przynieść problemy z orientacją.
Więcej uwagi poświecono w tej części magii. Duży plus, ponieważ jak do tej pory arkana ten sztuki wydawały się bardzo tajemnicze i przyjemnie było o tym teraz poczytać. Sposób rzucania zaklęć opisany przez pana Camerona jest dosyć skomplikowany, ale napewno nie można go nazwać nudnym.
Jednak pomimo ogólnego dobrego wrażenia było też wiele spraw, które, mówiąc dosadnie wydawały mi się nieco idiotyczne i może trochę nie przemyślane.
!!!UWAGA SPOILERY!!!
Pierwsza sprawa to Ghause, która przez poprzednie dwa tomy pączkowała na jedna z moich ulubionych postaci, chociaż mało tak naprawdę o niej wiedzieliśmy. Ogółem mało było informacji na temat Hrabiego Zachodniego Muru i jego włości, a prezentowany był on jako człowiek dość wpływowy i dość potężny. Na tyle potężny by rozważać odłączenie się od królestwa. Dlatego liczyłam, że w tej części więcej akcji zadzieje się dookoła Ticondagi i zobaczymy jaka jest naprawdę. Co jednak dostaliśmy? Jedną rozmowę pomiędzy Ghause i jej mężem, krótki fragmencik bitwy i upadku Ticondagi i to by było na tyle. Co do samej Ghause jestem najbardziej rozczarowana. Kreowana była na potężną magiczkę, jednak ostatecznie zginęła zanim zdążyła cokolwiek zrobić. Nie mieliśmy nawet okazji zobaczyć jej "potężnej magii". Głóg dosłownie zmiótł ją z powierzchni ziemi ot tak.
Kolejna sprawa to wątek królowej. Bardzo dynamiczna postać, na początku przedstawiana jako próżna i lekkoduszna osoba, w Strasznym Smoku staje się niezwykle silną magiczką, przy tym jest czysta jak łza, piękna i jakby uświęcona cierpieniem. Z próżnej damy stała się odpowiedzialna za cały kraj matroną. Problem w tym, że przemiana jest niezwykle dynamiczna i cieżko uchwycić stan pośredni, a na dokładkę zaraz po dotarciu do Albinkirku królowa staje się znowu pierwszą wersją siebie. Być może cały świat przestanie zaraz istnieć, ale najważniejsze by królowa miała czyste prześcieradła i oddzielną komnatę, bo jeśli nie, to się nadąsa i będzie tragedia. Trochę głupia sprawa, biorąc pod uwagę, że jako obdarzona mocą powinna być bardziej świadoma skali niebezpieczeństwa.
Jeśli chodzi o niebezpieczeństwa, to ta kwestia również wydaje się trochę niedopracowana. Ogromna armia Galów zostaje rozgromiona nie wiadomo kiedy. Przeciwnicy królowej nagle rozpływają się bez śladu. Sprawa wojny domowej w Albie rozwiązuje się jakby sama, na dobrą sprawę nie wiadomo kiedy. Poważnie, można przeoczyć ten moment. Co do samego króla, to nie dowiadujemy się, czy faktycznie był manipulowany w sposób magiczny, czy nie. Można się jedynie domyślać, kto maczał w tym palce. To rozwiązanie było trochę typu deus ex machina, przez co historia traci na wiarygodności.
Niezbyt podoba mi się również rozwinięcie wątku Amicji. To trochę ta sama sytuacja co z Ghause, opisywana jest jako potężna magiczka, ale jedyne co zrobiła to spowodowała dezercję kilku wiwern z wielkiej armii Głoga. Poza tym w pierwszym tomach autor zwracał sporą uwagę na fakt, że np moc amicji ma kolor Dziczy, tak samo zresztą jak moc Czerwonego Rycerza, co teraz gdzieś umknęło. Amicja jest żyjącą świętą i przestała być osobą łączącą w sobie sprzeczności. Nie jest już tak ciekawa, jak była. Sam Gabriel w tej części wyjątkowo nie popisał się swoimi zdolnościami, chociaż podobno świeci mocą niczym ciemne słońce.
Na koniec wymieniania minusów zostawiam opisy walk, bo może tylko mi brakuje wyobraźni, ale po prostu jakoś nie umiem tego zwizualizować. Opisy nie są nudne, ale niestety nie za bardzo wiem co się wtedy dzieje. Ale być może to moja wina.
Podsumowując książka jest dobra i napewno nie jest nudna. Pomimo paru rozbieżności i, w moim odczuciu, wad, które wymieniłam polecam gorąco. Fani poprzednich części nie będą zawiedzeni.

To już trzecia część cyklu Syn Zdrajcy i jak zawsze podczas przygody z twórczością pana Camerona miałam mieszane odczucia. Ocena książki, po raz kolejny, stwarza mi wiele problemów. Czytanie generalnie sprawiło mi wiele przyjemności, ale momenty, gdy książka przyprawiała mnie o złość były równie liczne.
Trzecią część przygód Czerwonego Rycerza czyta się szybko i napewno z...