Książka jest rzeczywiście dobrze napisana i zawiera wiele trudno dostępnych informacji, traktuje jednak temat wybiórczo, koncentrując się na aktywności francuskich sił specjalnych i wywiadu w dawnej francuskiej i belgijskiej części Afryki, w Syrii, w zachodniej Europie, w Jugosławii, w Gujanie i na Pacyfiku. Wiemy tymczasem przecież, że Francuzi byli też zaangażowani między innymi w strefie Kanału Sueskiego (1956), w Iraku (budowa przez francuskich inżynierów zniszczonego przez Izraelczyków w 1981 r. reaktora atomowego w Ozirak), w Indochinach, w Turcji, w krajach rozpadającego się bloku komunistycznego etc. W pracy Nouezille'a żadnych wzmianek na ten temat nie znajdziemy.

Nie ma również nic o masowym zaangażowaniu dawnych nazistowskich funkcjonariuszy w szeregach Legii Cudzoziemskiej, o roli diaspory ormiańskiej i antykomunistycznej emigracji chorwackiej osiadłych we Francji, o walce z OAS, wreszcie o występujących przecież napięciach na linii Paryż-Waszyngton.

Jeśli natomiast coś w tej pracy jest naprawdę szokującego i zarazem przygnębiającego, to bynajmniej nie fakt że Francja używa czasem siły i środków pozaprawnych w obronie swoich interesów - tak bowiem postępuje każde poważne państwo którego elity nie są zaślepione ideologią demoliberalną i prawoczłowieczą, lecz poziom strategicznego stopienia się i zależności Paryża z Waszyngtonem. Koordynacja operacji, namierzanie sobie celów, wymiana danych wywiadowczych, udostępnianie Amerykanom francuskich baz i terenów pod bazy amerykańskie w strefie historycznie będącej strefą wpływów Francji, proszenie o pomoc Amerykanów, napraszanie się przez Paryż o zgodę Waszyngtonu na dołączenie do okupacji Afganistanu, wspólne zabiegi mające na celu zamordowanie Muammara Kaddafiego... Jeśli nawet Francja, która kiedyś miała ambicję odgrywać rolę samodzielnego wobec USA ośrodka siły, zdegradowała się do roli podnóżka Waszyngtonu, to można sobie wyobrazić jak tragicznie musi wyglądać sytuacja w takich hamburgerowych republikach jak Polska lub Estonia. "Francuskiej Francji" już nie ma; zostało państwo wasalne USA rządzone przez kompradorską elitę - "Franko-Ameryka" ("Franç-Amerique"), jak napisał Luc Michel.

Przy okazji, krytyka należy się polskiej tłumaczce i osobom odpowiedzialnym za edycję; niektóre nazwy własne zostały przetłumaczone źle (DGSE to Dyrekcja Generalna Bezpieczeństwa Zewnętrznego a nie "Państwowego" jak zostało to przełożone w polskiej wersji książki), na końcu brakuje wykazu skrótów (części spośród których - np. SDECE, GIGN i wielu innych - sam autor ani razu nie rozwija), wiele imion francuskich odmienianych jest w polskiej wersji językowej źle itp. Ktoś tu więc odstawił niezłą fuszerkę.

Książka jest rzeczywiście dobrze napisana i zawiera wiele trudno dostępnych informacji, traktuje jednak temat wybiórczo, koncentrując się na aktywności francuskich sił specjalnych i wywiadu w dawnej francuskiej i belgijskiej części Afryki, w Syrii, w zachodniej Europie, w Jugosławii, w Gujanie i na Pacyfiku. Wiemy tymczasem przecież, że Francuzi byli też zaangażowani między...