Metafizyka, śmierć, życie, miłość. To najważniejsze pojęcia, którymi zajmuje się Jonathan Carroll w swej kolejnej powieści. Jak zawsze w przypadku tego autora to co nierealne ingeruje w wydawałoby się zwyczajną rzeczywistość. Zarówno czytelnik jak główny bohater szybko zostają skonfundowani z odwieczną tajemnicą, którą ciężko pojąć ludzkim umysłem. Autor powoli odkrywa karty całej historii, a realizm magiczny coraz bardziej zaczyna przenikać w świat bohaterów. Zakończenie w przypadku „Białych jabłek” jest bardzo symboliczne, nacechowane siłą, która potrafi pokonać nawet śmierć.

Vincent Ettrich, lekkoduch i kobieciarz, ku swemu zdumieniu niespodziewanie wraca po śmierci między żywych. Nękany przez tajemnicze zjawy dowiaduje się, że powrócił do życia za sprawą swej jedynej miłości Isabelle. Ma ona wkrótce urodzić jego dziecko, które uratuje naruszony porządek świata, pod warunkiem, że ojciec przekaże mu wszystko to , czego się nauczył i co widział po tamtej stronie. Kłopot w tym, że Vincent niczego nie pamięta …

Powieść zaczyna się w prosty, spokojny, typowy sposób. Ot zwykłe spotkanie obcych sobie ludzi w sklepie z bielizną. Lecz ta namiastka rzeczywistości szybko zostaje pozbawiona złudzeń. Zarówno czytelnik jak i bohater szybko zostają skonfrontowani z czymś nierealnym. Otóż Vincent, główny bohater powrócił z krainy śmierci do świata żywych. Pojawiają się pytania: jak to możliwe? dlaczego? oraz najważniejsze dlaczego Ettrich nie pamięta swej śmierci. Czytelnik dosyć długo musi czekać na poznanie odpowiedzi choć na część pytań. Fabuła coraz bardziej staje się enigmatyczna. Głównego bohatera nawiedzają coraz to nowe postaci bynajmniej nie całkowicie o ludzkiej naturze. Dodatkowo dowiaduje się, że ma dziecko z miłością swego życia, od którego będą zależały losy świata.

Właśnie taki sposób pisania powieści jest charakterystyczny dla Jonathana Carrolla. Poniekąd autor przeprowadza eksperyment nie tylko zderzając bohaterów z czymś nierealnym, ale również sam nie wie jak to się potoczy. Oczywiście w pewnym momencie otrzymujemy garść informacji, które rozjaśnią nam fabułę. W tym momencie autor przedstawia własną filozofię metafizyki, życia, śmierci oraz zaświatów. Być może temat życia pozagrobowego był wielokrotnie omawiany, jednakże Carroll przerobił go na własną modłę. Należy przyznać, że koncepcja Boga, którą stworzył autor jest nie tylko nowatorska, ale również niespotykana.

Warto zwrócić uwagę, że autor świetnie opisuje relacje damsko-męskie. Jonathan Carroll nie idzie na łatwiznę, nie tworzy cukierkowatych związków, wręcz przeciwnie jego bohaterowie są często doświadczeni przez los. Za co należy podziękować Carrollowi, mianowicie za to, że opisuje prawdziwe życie pełne upadków i wzlotów, a nie jedynie radosnych scen niczym z telenoweli. Taki opis relacji sprawia, że można w pewien sposób odczuć, ze miłość Vincenta do Isabell emanuje czystością. Oczywiście nie jest to powieść sielankowa, musi być jakaś mroczna siła, z którą muszą zmierzyć się bohaterowie. Czytelnik dosyć długo musi czekać na jej pojawienie. Lecz pojawienie się upersonifikowanego Chaosu zadowoli niejednego czytelnika. W końcu bohaterowie mają przeciwnika. Chociaż można znaleźć parę zarzutów do samej powieści. W pewnym momencie autor przesadził z nagromadzeniem nierealnym wrażeń co wywołuje pewien chaos czytelniczy, ale skoro w powieści występuje Chaos, czyż tak nie miało być?. Ostatnim niedostatkiem jest brak wyjaśnienia koncepcji zła w świecie, chociaż jedna z bohaterek miało tą kwestie wytłumaczyć (czyżby autor zapomniał?).

Zakończenie cechuje się nieprzewidywalnością. Czytelnik do ostatniej chwili nie wie jak to się wszystko potoczy. Oczywiście dochodzi do ostatecznej konfrontacji. Sam finał przypomina po trochu hoollywodzki film, w którym bohaterowie w beznadziejnej, impasowej sytuacji znajdują rozwiązanie. Cóż, zakończenie uważam za w pełni satysfakcjonujące. Jako podpowiedź dodam, że miłość ma moc twórczą.

Podsumowując, pozycja nie tylko dla stałych czytelników Jonathana Carrolla, ale również dla osób, które chcą doświadczyć czegoś metafizycznego. Cóż, nic tylko brać i czytać.

Metafizyka, śmierć, życie, miłość. To najważniejsze pojęcia, którymi zajmuje się Jonathan Carroll w swej kolejnej powieści. Jak zawsze w przypadku tego autora to co nierealne ingeruje w wydawałoby się zwyczajną rzeczywistość. Zarówno czytelnik jak główny bohater szybko zostają skonfundowani z odwieczną tajemnicą, którą ciężko pojąć ludzkim umysłem. Autor powoli odkrywa...