Po przeczytaniu pierwszej części „Tańca ze smokami” stwierdziłem, że chyba nazbyt krytycznie oceniłem „Ucztę dla wron”. Nie był to taki zły tom, po prostu zabrakło w nim moich ulubionych postaci takich jak Daenerys, ponadto Tyrion i Jon Snow. Sama jedna Cersei nie zdołała udźwignąć tego ciężaru :)

Atmosfera się zagęszcza, napięcie rośnie, wojna jest za rogiem, spisek goni spisek, zdrada zdradę. Na swoje własne życzenie zepsułem sobie całą frajdę jeśli chodzi o czytanie, bo zachłannie przysłuchiwałem się rozmowie osób, które „Taniec ze smokami” mają za sobą i trochę spoilerów usłyszałem. Nie zmienia to jednak faktu, że Martin znowu mnie oczarował i porwał fabułą. Wszyscy dążą do Meereen, do Smoczej Królowej, zatańczyć tytułowy taniec ze smokami. Autor zaprasza nas do pierwszego rzędu, żeby obejrzeć to widowisko, które zapowiada się na spektakularne. Ja z zaproszenia skorzystam bardzo chętnie, moja ciekawość została rozbudzona do granic. Coś czuję, że to widowisko będzie naprawdę niesamowite.

O ile w „Uczcie dla wron” czuć było chwilami jakąś stagnację, niektóre wątki sprawiały wrażenie niepotrzebnych, albo rozwleczonych do niemożliwości, tak w „Tańcu ze smokami” już tego nie zauważyłem. Wszystko spójne, przemyślane, proporcje w fabule wyważone, kolejne rozdziały zakończone w taki sposób, że nie sposób oderwać się od czytania. Właściwie to pochłonąłem tę książkę, bo określenie „przeczytałem” to za mało powiedziane w tym przypadku.

Panie Martin, osiągnąłeś pan kolejny poziom mistrzostwa, nie da się nie zauważyć. I jak nienawidzę tańczyć, tak ten taniec był rewelacyjny.

Po przeczytaniu pierwszej części „Tańca ze smokami” stwierdziłem, że chyba nazbyt krytycznie oceniłem „Ucztę dla wron”. Nie był to taki zły tom, po prostu zabrakło w nim moich ulubionych postaci takich jak Daenerys, ponadto Tyrion i Jon Snow. Sama jedna Cersei nie zdołała udźwignąć tego ciężaru :)

Atmosfera się zagęszcza, napięcie rośnie, wojna jest za rogiem, spisek goni...