Dziennikarz piłkarski dobrze znający tajniki naszego futbolu napisał książkę o różnych wydarzeniach w rodzimej piłce w ciągu ostatnich lat. Sporo tam znajdziemy faktów nieznanych szerszej publice, na przykład ciekawie pisze Stanowski o tym dlaczego większość naszych piłkarzy dziesięć lat po skończeniu kariery klepie biedę. Mamy też wiele ploteczek na poziomie tabloidowym oraz trochę personalnych insynuacji. Tak że poziom książki nierówny.

To taka trochę plotkarska, trochę informacyjna książka o naszym futbolu. I tak objaśnia obszernie i przekonująco Stanowski dlaczego lubi Zbigniewa Bońka, twierdząc przy okazji że ten był naszym najwybitniejszym piłkarzem. No cóż, nie do końca się zgodzę, obok Bońka na pewno można postawić dorównujących mu talentem, a może i przewyższających: Gerarda Cieślika, Lucjana Brychczego, Włodzimierza Lubańskiego czy Kazimierza Deynę, niestety albo żyli w złych czasach, albo nie umieli dobrze pokierować swoją karierą; Boniek natomiast umiał się o siebie zatroszczyć jak mało kto, no i bardzo dobrze...

Sporo tam innych ciekawostek, np. dowiadujemy się, że Boniek oprócz kandydatury Nawałki poważnie myślał o Dariuszu Wdowczyku i Paolo Maldinim, o tym że Nawałka jako zawodnik też był umoczony w korupcję, ale kto wtedy nie był... Sporo pisze Stanowski o osławionym Fryzjerze, ale Ameryki nie odkrywa, wiadomo, że w tamtych czasach korupcja była powszechna, a kto nie dawał/brał ten tkwił na marginesie środowiska jako czarna owca...

Nie zostawia suchej nitki Stanowski na Franzu Smudzie jako trenerze kadry pisząc: „Reprezentacja Polski przed Euro 2012 była spontanicznym kompletnym bałaganem, klockami, które rozsypano na podłodze, a potem pośpiesznie zebrano, nie bacząc na to, czy elementy do siebie pasują.” Widać z tego, że wybitni trenerzy ligowi nie muszą zupełnie się sprawdzać w prowadzeniu kadry.

Ciekawie pisze o tym, że większość naszych piłkarzy w trakcie kariery wydaje pieniądze na prawo i lewo, a po zakończeniu kopania piłki nie mają z czego żyć. I tak na przykład Radosław Kałużny pracuje w magazynie DHL na angielskiej prowincji. Poza tym „choroba hazardowa jest chorobą zawodową naszych piłkarzy.” Przy okazji dowiadujemy się który z naszych obecnych reprezentantów miał duży problem z hazardem (chyba rozwiązany). Ot, taka ploteczka.

W ogóle to w książce znajdziemy sporo ploteczek rodem z tabloidów, mało one ciekawe dla mnie. Zaś atak Stanowskiego na Cezarego Kucharskiego ma charakter personalny, to poziom paszkwilu czy donosu. No cóż, obaj panowie się poróżnili 20 lat temu i do dziś Stanowski Kucharskiego nie znosi, ten rozdział jest plotkarski i insynuacyjny, wyraźnie odstaje poziomem od reszty. Po co coś takiego włączać do książki?

Napisane to wartko i potoczyście, czyta się szybko i lekko, ale zbyt częste skręty w stronę stylu i poetyki tabloidu rażą. Tak, że wrażenia mam mieszane.

Dziennikarz piłkarski dobrze znający tajniki naszego futbolu napisał książkę o różnych wydarzeniach w rodzimej piłce w ciągu ostatnich lat. Sporo tam znajdziemy faktów nieznanych szerszej publice, na przykład ciekawie pisze Stanowski o tym dlaczego większość naszych piłkarzy dziesięć lat po skończeniu kariery klepie biedę. Mamy też wiele ploteczek na poziomie tabloidowym...