Szczerze mówiąc w tej części człowiek może się z tym ogromem kłamstw i prawd pogubić jak gubią się główni bohaterowie. Co chwila pojawia się nowa strona, po której część bohaterów staje a część nie i ciężko nad tym nadążyć choć przecież zawsze można zatrzymać czytanie.
Ostatnie 100 stron to jednak... wow. Tyle smutku, każda chwila prowadząca do tego co mamy nadzieję, że się nie wydarzy choć każda cząstka naszego umysłu mówi nam co innego. W momencie kiedy Tris umierała powiedziałam sobie, że w Igrzyskach byłam pewna, że Katniss umrze i za wszelką cenę nie potrafiłam się z tym pogodzić, ale śmierć Tris była tak idealnie opisana i była tak cudowną rzeczą (serio, nie wiem jak to inaczej nazwać, paradoks, wiem). Powiedziałam sobie, że dzięki takiej śmierci mogę się z tym pogodzić. Aczkolwiek ryczałam od momentu kiedy Tobias widzi jej ciało po samiutki koniec książki -.- Dalej nienawidzę narracji ze strony Tobiasa, ale jego przeżycia, choć zdecydowanie za długie (mówię o ilości stron, nie lat) były naprawdę wciągające i co chwila zmuszały mnie do płaczu. Myśleć sobie, że w sumie tak krótko się znali... A rozrzucenie jej prochów przez Tobiasa z lękiem wysokości, ale mimo wszystko uczczeniem jej pamięci? Idealne.
Gorzki happy end jak i w Igrzyskach jednak ten wydawał mi się gorszy, gdyż właściwie lubiłam tylko te postaci, które umarły -.-

Szczerze mówiąc w tej części człowiek może się z tym ogromem kłamstw i prawd pogubić jak gubią się główni bohaterowie. Co chwila pojawia się nowa strona, po której część bohaterów staje a część nie i ciężko nad tym nadążyć choć przecież zawsze można zatrzymać czytanie.
Ostatnie 100 stron to jednak... wow. Tyle smutku, każda chwila prowadząca do tego co mamy nadzieję, że się...