Którą? Matkę, teściową, córkę, w końcu żonę, a może jednak kochankę? "Panią Dalloway"?
W rzeczywistości poznajemy mężczyznę. Cała książka to jego przemyślenia i rozważania. Codzienność życia.
Joel, ten właśnie mężczyzna, oszczędny w słowach. Iwrija, żona. Jakie były okoliczności jej śmierci? Dlaczego zginął też sąsiad? Joel się zastanawia, wkrada się wątpliwość. Tak się zaczyna książka.
Ich wzajemne relacje, dość dziwne.
„Ale gdy Iwrija wchodziła, coś się zmieniało. Tak jakby pustoszał pałac, jakby zamarzał nurt rzeki, unoszący ich łódkę.”

Joel szuka odpowiedzi, na wiele pytań.

„Mawiał, przyszedłem poszukać oznak życia. I ja też do tego doszedłem. To jest to, czego teraz szukam. Ale nic się nie pali. Jutro też jest dzień. Spodobało mi się siedzieć w domu i nic nie robić jeszcze przez parę miesięcy. Albo lat. Albo całe życie. Dopóki nie uda mi się zrozumieć, o co chodzi. Co to wszystko znaczy. Lub przekonać się, na podstawie swojego własnego doświadczenia, że nic nie da się zrozumieć. Niech i tak będzie. Zobaczymy.”

„Myślę, Joelu, że nigdy nie wiedziałeś, co to znaczy kobieta. Nawet nie bardzo rozumiesz to słowo.”

Ważny element stanowi też praca, podobało mi się zakończenie właśnie z pracą związane.
Książka trudna w odbiorze, mi czytało się ociężale, dość skąpa w dialogi, ale to nie przeszkoda. Żadnej postaci nie polubiłam. Wcześniej poznałam "Dotknij wiatru, dotknij wody" i wtedy jak i teraz pan Oz mnie nie przekonał, ale jakoś się uparłam sama nie wiem do końca czemu, chcę dowiedzieć się więcej o Izraelu i będę czytać kolejne pozycje.

Którą? Matkę, teściową, córkę, w końcu żonę, a może jednak kochankę? "Panią Dalloway"?
W rzeczywistości poznajemy mężczyznę. Cała książka to jego przemyślenia i rozważania. Codzienność życia.
Joel, ten właśnie mężczyzna, oszczędny w słowach. Iwrija, żona. Jakie były okoliczności jej śmierci? Dlaczego zginął też sąsiad? Joel się zastanawia, wkrada się wątpliwość. Tak się...