Ludzie lubią oceniać tego typu książki z własnej perspektywy. No bo jak mozna pozytywnie ocenić książkę w której główna bohaterka zachowuje się jak się zachowuje w stosunku do faceta, który ja przez 2 lata gnębił w szkole w najgorszy z mozliwych sposobów? Niektórzy czytelnicy chyba za bardzo biorą sobie do serca takie powieści i zapominają, że młodzi ludzie w wieku nastoletnim zachowują się bardzo często mało logicznie... no ale wróćmy do oceny.

Zacznę od tego, że motyw w którym głowni bohaterowie sie nienawidzą/ nie lubią, to ten z moich ulubionych, bo przynajmniej wtedy wiem, że "będzie się działo". Książka od początku mnie wciągnęła i nie moglam przerwać aż skończę.
Bohaterami są Jared i Tate - typowi przyjaciele z dzieciństwa, których relacja diametralnie ulega zmianie, kiedy to Jared wraca z wakacji u ojca. Od tej pory dziewczyna musi mierzyć się z regularnym poniżaniem, wysmiewaniem i gnebeniem w szkole przez osobę, która była jej tak bardzo bliska. Po dwóch latach męki dziewczyna wyjeżdża na wymiane zagraniczna do Francji. Kiedy po roku wraca, postanawia, że nie pozwoli się więcej poniżać i ma zamiar walczyć z oprawcami, co przynosi różny skutek. Sytuacja się komplikuje, kiedy jej jedyna przyjaciółka K.C., świadoma wszelkiego zła które spotkało Tate ze strony Jared'a zaczyna sie z nim spotykać, co zostaje przez Tate odebrane jako ostateczny cios wymierzony ze strony dawnego przyjaciela. Kilka podsłuchanych rozmów, poczucie niesprawiedliwości doprowadza do tego, że Tate chce poznac prawdę, dlaczego jej przyjaźń z chłopakiem zmieniła sie w nienawiść.
Ogromnie wzruszył mnie monolog wygłoszony przez Tate na zajęciach w szkole - jest to zdecydowanie moj ulubiony fragment (pozwolę go sobie tutaj przytoczyć na samym końcu), a ciekawość, co tak na prawdę się stało nie pozwalała mi przerwać czytania nawet przez moment - chociaz przyznam, że kiedy czytałam wyjasnienia byłam troche rozczarowana, ale może to dlatego, że czytając ksiązke nie mamy mozliwości tak na prawde poznac Jaroda ani jego uczuć i ciężko przyjąć jego powód jako aż tak znaczący bo niszczyć w zasadzie jedyną relację która tak wiele dla niego znaczyła.

Ksiązka nie jest może najwyższych lotów, niektóre rzeczy mogą razć (np. wyścigi samochodowe - i to jakimi samochodami!! - wśród nastolatków - nie mieszkam w stanach i trudno mi stwierdzić czy to było faktycznie mozliwe), ale sama historia bardzo przypadła mi do gustu i co najważniejsze - jak jeszcze w rzadnym przypadku ogromnie ciekawi mnie perspektywa Jarod'a (tom 1,5) które zazwyczaj sobie odpuszczam, bo nie lubię powielania historii, to jednak tutaj dialogi z jego strony były tak skąpe, że mocno mnie zżera od środka by zerknąć w jego myśli, ale waham się obecnie czy jednak nie przeżycić sie na tom 4 z dalszymi losami tych bohaterów. Chyba pozostanie mi rzucic monetą ;)

I mój ulubiony fragment:

“I like storms,” I started. “Thunder, torrential rain, puddles, wet shoes. When the clouds roll in, I get filled with this giddy expectation.”
Just keep going, Tate. I tried to envision that I was speaking to my dad or grandma. Keep it natural.
“Everything is more beautiful in the rain. Don’t ask me why.” My shoulders shrugged. “But it’s like this whole other realm of opportunity. I used to feel like a superhero, riding my bike over the dangerously slick roads, or maybe an Olympic athlete enduring rough trials to make it to the finish line.”
My smile spread with the memories. Memories of Jared and me.
“On sunny days, as a girl, I could still wake up to that thrilled feeling. You made me giddy with expectation, just like a symphonic rainstorm. You were a tempest in the sun, the thunder in a boring, cloudless sky.”
“I remember I’d shovel in my breakfast as fast as I could, so I could go knock on your door. We’d play all day, only coming home for food and sleep. We played hide and seek, you’d push me on the swing, or we’d climb trees. Being your sidekick gave me a sense of home again.”
I exhaled, finally relaxing, and my eyes drifted over to meet his. I saw him watching me, breathing hard, almost as if he was frozen. Stay with me, Jared.
“You see,” my eyes stayed on him, “when I was ten, my mom died. She had cancer, and I lost her before I really knew her. My world felt so insecure, and I was scared. You were the person that turned things right again. With you, I became courageous and free. It was like the part of me that died with my mom came back when I met you, and I didn’t hurt anymore. Nothing hurt if I knew I had you.”
Pools of tears filled my eyes as the class leaned in to listen to me.
“Then one day, out of the blue, I lost you, too. The hurt returned, and I felt sick when I saw you hating me. My rainstorm was gone, and you became cruel. There was no explanation. You were just gone. And my heart was ripped open. I missed you. I missed my mom.” My voice cracked, and I didn’t wipe away the tear that fell.
“What was worse than losing you was when you started to hurt me. Your words and actions made me hate coming to school. They made me uncomfortable in my own home.” I swallowed, and the knot in my chest lessened.
“Everything still hurts, but I know none of it is my fault. There are a lot of words that I could use to describe you, but the only one that includes sad, angry, miserable, and pitiful is “coward.” In a year, I’ll be gone, and you’ll be nothing but some washout whose height of existence was in high school.”
My eyes were still on Jared, and my voice got strong again. The ache in my face from trying to hold back tears eased. “You were my tempest, my thunder cloud, my tree in the downpour. I loved all those things, and I loved you. But now? You’re a fucking drought. I thought that all the assholes drove German cars, but it turns out that pricks in Mustangs can still leave scars.”

Ludzie lubią oceniać tego typu książki z własnej perspektywy. No bo jak mozna pozytywnie ocenić książkę w której główna bohaterka zachowuje się jak się zachowuje w stosunku do faceta, który ja przez 2 lata gnębił w szkole w najgorszy z mozliwych sposobów? Niektórzy czytelnicy chyba za bardzo biorą sobie do serca takie powieści i zapominają, że młodzi ludzie w wieku...