Pełna recenzja na toreador-nottoread.blogspot.com/

Powieść Shustermana jest wyjątkowa pod każdym względem. Przede wszystkim dlatego, że to prawdziwa historia oparta na doświadczeniach i osobistych przeżyciach autora ze swoim synem. To choroba umysłowa Brendana Shustermana stanowiła inspirację do napisania książki, a jego rysunki wykorzystano w niej jako ilustracje.

Gdy moja pierwsza mylna ocena została poprawiona i przekonałam się, że książka nie będzie mieć w sobie naukowego bełkotu, nastąpiło zaskoczenie numer dwa. Narracja została poprowadzona w ciekawy i nietypowy sposób. Rozdziały przeplatają się między sobą. Jedne są pisane z perspektywy pierwszoosobowej, Cadena, drugie z punktu widzenia drugiej osoby liczby pojedynczej. Zabieg, z którym nigdy się nie spotkałam, poza fanfikowskimi opowieściami niespełnionych nastolatek, a który pasował tu idealnie i w żadnym momencie nie przeszkadzał w lekturze. Autor pokazał przez to dokładnie to, co działo się w głowie głównego bohatera, jak on postrzega świat, co czuje, a co widzi i jak to wszystko rozumie.

Oprócz skoków perspektyw mamy też przeskoki czasu i miejsca. W jednej chwili Caden wykonuje swoje normalne domowe obowiązki, rozmawia z rówieśnikami i rodzicami, a w następnym rozdziale czytamy, że wchodzi na bocianie gniazdo albo rozmawia z załogą statku na środku morza. Początkowo jesteśmy wstanie dokładnie rozróżnić, co dokładnie się z nim dzieje, ale wraz z postępem jego choroby już niczego nie możemy być pewni. Caden przestaje rozróżniać wytwory swojej wyobraźni od prawdy, a co za tym idzie, czytelnik także zaczyna się gubić i już nie wie, co się aktualne z nim dzieje. Toniemy w umyśle chłopaka, ale nie czujemy się zagrożeni przez jego myśli, wręcz przeciwnie, zaczynamy się uczyć pływać pomiędzy nimi.

Głębia Challengera to było moje pierwsze spotkanie z twórczością Neala Shustermana, ale jakże udane. Styl autora, gdyby był mleczną czekoladą Wedla, rozpływałby się w ustach. Ale dodając do niego trudny temat książki, porównałabym go raczej do czekolady Oreo. Z jednej strony słodka i delikatna otoczka czekolady, a z drugiej twarde kawałeczki ciastek, którym trzeba poświęcić więcej uwagi przy gryzieniu. Taka jest książka Shustermana. Łatwo przyswajalna przez nasze oczytane móżdżki, a jednocześnie wywołująca wiele sprzecznych myśli i zmuszająca do zastanowienia się nad tym, co właśnie przeczytaliśmy.

Chcąc nie chcąc, choroba psychiczna Cadena jest podstawą i zarazem głównym poruszanym tematem w powieści. Autor nie od razu wrzuca czytelnika w sam środek zawirowań w głowie bohatera, nie nie. My powoli, razem z nim, zaczynamy odkrywać kolejne niezbadane fragmenty jego umysłu. Nie został pominięty żaden etap rozwoju choroby, wszystko zostało wiernie odzwierciedlone. Od niepozornych wybryków przechodzimy do wydarzeń mających o wiele większy kaliber. A co najważniejsze, powiązanie między nimi jest logiczne i naturalnie wynikające z sensu powieści.

Głębia Challengera to książka, która zasługuje na wszystkie przydzielone jej nagrody, ba, przyznałabym jej i cztery razy tyle, co dostała. Jeśli te wszystkie powyższe akapity nie zachęcają was do przeczytania tej książki, to może zrobi to to jedno zdanie; z przyjemnością zdecydowałabym się na ponowną lekturę, gdy już wiem, co czego zmierza ta opowieść.

Pełna recenzja na toreador-nottoread.blogspot.com/

Powieść Shustermana jest wyjątkowa pod każdym względem. Przede wszystkim dlatego, że to prawdziwa historia oparta na doświadczeniach i osobistych przeżyciach autora ze swoim synem. To choroba umysłowa Brendana Shustermana stanowiła inspirację do napisania książki, a jego rysunki wykorzystano w niej jako ilustracje.

Gdy...