Do przeczytania tej książki zachęcił mnie ranking "Lubimy czytać" i świetne recenzje. I mimo, iż nie podzielam powszechnego zachwytu nad "Promyczkiem" jako arcydzieła rozrywającego i porywającego mą duszę - książka mi się podobała.

Kate, czyli tytułowego Promyczka, nie da się nie polubić. Jest wspaniałym, nieegoistycznym, zabawnym, dobrym, mądrym człowiekiem z "dojrzałą duszą", z którym chciałabym się zaprzyjaźnić. Ba, zamknęłabym w swojej prywatnej klatce ("Złotą klatkę sprawię Ci/będę karmić owocami/ a do nogi przymocuję/ złotą kulę z diamentami") i zachowała tylko dla siebie. Wiem jednak, że Promyczkiem trzeba się dzielić, by mogło coś z jej dobra skapnąć też na innych. Podejrzewam, że dla niektórych Kate może wydawać się zbyt doskonała, wyidealizowana, ale mnie myśl o tym, że tacy ludzie naprawdę istnieją (i nie wyginęli wraz z dinozaurami) napawa radością i pogodą ducha. I gwiżdżę na głosy racjonalistów.

Do mocnych stron książki zaliczam też żywe dialogi i wszechobecny humor, momentami rubaszny (mój ulubiony). Coraz rzadziej zdarza mi się roześmiać na głos czytając jakąś książkę, a Kim Holden udało się mnie rozśmieszyć kilkukrotnie. Na zakończenie, żeby nie było tak słodko - mam sporo zastrzeż odnośnie końcowych 100-150 stron. Jak dla mnie książka zrobiła się zbyt ckliwa, niestety nie mam aż tak silnej tolerancji na cukier. Tym niemniej książkę polecam.

Do przeczytania tej książki zachęcił mnie ranking "Lubimy czytać" i świetne recenzje. I mimo, iż nie podzielam powszechnego zachwytu nad "Promyczkiem" jako arcydzieła rozrywającego i porywającego mą duszę - książka mi się podobała.

Kate, czyli tytułowego Promyczka, nie da się nie polubić. Jest wspaniałym, nieegoistycznym, zabawnym, dobrym, mądrym człowiekiem z "dojrzałą...