Dramat obyczajowy w ciekawej scenerii W. S. Maughama bardzo mile mnie zaskoczył. Otworzyłam książkę wczoraj, ledwo kilka minut przed północą, żeby tylko zapoznać się z jej stylem i po chwili uświadomiłam sobie, że przeczytałam ponad połowę!
Spodobał mi się sposób prowadzenia narracji - z perspektywy młodej Angielki urodzonej w początkach XX wieku, w pełnej konwenansów rodzinie, pnącej się z mozołem po drabinie towarzyskiej. Od początku do końca książki będziemy się przyglądać wnętrzu duszy młodej kobiety, niezbyt wykształconej, lubiącej pospolite rozrywki, odpowiednie dla swego urodzenia, która - na skutek trudnych przeżyć, jakie stały się jej udziałem - nauczy się nie oszukiwać samej siebie, nazywać rzeczy po imieniu, choćby wstyd palił policzki.
Oto Kitty, znudzona mężem, "człowiekiem mądrym i z charakterem", wdała się w romans z uroczym, żonatym mężczyzną, który nie zawahał się pozbyć niewygodnej kochanki, gdy tylko zdał sobie sprawę, że ujawnienie tego związku przez męża Kitty mogłoby zaszkodzić jego pozycji i rodzinie. Zdruzgotana nagłą obojętnością kochanka bohaterka poddaje się woli męża i wyjeżdża wraz nim do ogarniętego epidemią cholery chińskiego miasta.
Przerażona, samotna, ogarnięta grozą śmierci kobieta przez kilka tygodni ma szansę przyjrzeć się sobie z boku, ocenić swe postępowanie i wyciągnąć wnioski. Dostrzegła w innym świetle swego męża, młodego naukowca, któremu złamała serce. Zobaczyła w nim szlachetnego człowieka, który poznał ją jak nikt przedtem i kochał z oddaniem mimo jej licznych wad i słabostek.
Jak w życiu, nie został oszczędzony bohaterce żaden upadek: oto wkrótce po przyjeździe do Mei - tan - fu okazało się, że Kitty jest w ciąży (ojcem prawdopodobnie był kochanek kobiety), nie udało jej się wykrzesać z siebie miłości do męża (mimo jej podziwu dla niego jako człowieka), nie udało się jej uzyskać od niego przebaczenia w chwili, gdy odchodził; a po powrocie z wygnania, już jako wdowa, pada w ramiona kochanka, pomimo całej pogardy dla niego i znajomości jego przyziemnych pobudek!
Mimo ckliwego zakończenia książka podobała mi się - Kitty upada - i to nie raz, ale jest szczera sama ze sobą i ciągle wierzy, że kiedyś uda jej się we własnych oczach zasłużyć na uznanie.
Polecam na miłe popołudnie.
Co do filmu zrealizowanego na podstawie książki - mając tak świetny obraz psychologiczny bohaterów, także drugoplanowych, doprawdy trudno byłoby nie zrobić dobrego filmu na jej podstawie - aczkolwiek wiemy, że czasem niektórym twórcom się to udaje...

Dramat obyczajowy w ciekawej scenerii W. S. Maughama bardzo mile mnie zaskoczył. Otworzyłam książkę wczoraj, ledwo kilka minut przed północą, żeby tylko zapoznać się z jej stylem i po chwili uświadomiłam sobie, że przeczytałam ponad połowę!
Spodobał mi się sposób prowadzenia narracji - z perspektywy młodej Angielki urodzonej w początkach XX wieku, w pełnej konwenansów...