,,Miłość w czasach zagłady” to książka, która od początku była reklamowana jako wspaniała, wzruszająca, emocjonująca i zapadająca w pamięć. Lubię powieści historyczne, zwłaszcza te z czasów II wojny światowej, więc gdy zobaczyłam ją w szkolnej bibliotece, nie wahałam się ani chwili. Chciałabym w tym miejscu napisać, że miałam rację. Ale po lekturze jestem srodze rozczarowana.

Elisabeth Malpran to ceniona śpiewaczka operowa i żona lekarza Gustava. Szczęśliwe życie pary kończy się wraz z narodzinami hitleryzmu. Żyd Gustav przepada bez wieści, a Elisabeth zostaje sama z dwójką dzieci. Aby ratować je od piętna pół – Żydów, wychodzi za oficera SS Albrechta Brunnmanna. Nie zdaje sobie sprawy, że zamiast uratować dzieci, skazuje je na piekło. Po śmierci Elisabeth, Albrecht uwodzi swoją pasierbicę Deborę. Trwa II wojna światowa. U boku kochanka Deborah poznaje całkiem inny świat, gdzie jedni żyją w luksusie, a drudzy przeżywają koszmar. Tą skomplikowaną historię po latach odkrywa wnuczka Debory, Felicity, której matka pewnego dnia przepada bez wieści.

Dzisiaj trochę ponarzekam, więc może lepiej zacznę od tego, co mi się podobało. Podobał mi się otwierający książkę wiersz o matce pszczół i opowieść o pierwszej mrówce. A także to, że autorka przedstawiła jak zwykli Niemcy nieświadomie przyczynili się do Holokaustu. Sama jest Niemką, więc brawa za odwagę. W powieści było też wiele cytatów, które wzbogacą moją kolekcję. Niestety, to trochę za mało. Bo jako całość ta książka kompletnie mi się nie podoba.

Tytuł brzmi ,,Miłość w czasach zagłady”. Przez cały czas zastanawiałam się, gdzie jest ta miłość. Spotkałam się z opinią, że chodziło o miłość Elisabeth do dzieci, ale ten wątek to tylko niecała pierwsza połowa książki. Jedynym wątkiem romantycznym z prawdziwego zdarzenia nazwałabym małżeństwo Gustava i Elisabeth, ale męska połowa związku znika na początku powieści i tak się kończy ta historia. Co ma być tą ,,głęboką, pokonującą wszystkie przeszkody miłością”? Chory związek Albrechta i jego pasierbicy? Jakiś dziwny, niezrozumiały układ między Deborą a Marlene? A może ten ckliwy pseudo – wątek miłosny między Deborą a Jakubem? Ja nigdzie nie widziałam miłości. Widziałam tylko pożądanie, a raczej zwykłą chuć. Autorka wprowadza sceny erotyczne, które pewnie miały ubarwić fabułę, ale mnie tylko obrzydzały i sprawiały, że miałam ochotę odłożyć tą książkę. Poza chorymi układami w typie sado – maso(mam nadzieję, że dobrze zapisałam) albo trójkątami w tej książce nic nie ma. Do powieści erotycznej trochę tej książce brakuje(na szczęście), ale całość wygląda tak, jakby Hanni Munzer chciała po prostu sobie napisać o seksie, a potem dodała jeszcze wojnę, żeby wzbudzić zainteresowanie. Może jestem niesprawiedliwa, może po prostu chciała pokazać, jak łatwo jest się ,,wkręcić” w zło, ale dla mnie przedobrzyła. Przypomniały mi się ,,Papugi z placu D’arezzo” Schmitta, gdzie też były opisane różne kontrowersyjne relacje, ale autorowi udało się je tak opisać, że nawet jeśli mi się nie podobały, to nie odczuwałam niesmaku. Przy ,,Miłości w czasach zagłady” chwilami było mi po prostu niedobrze.

Inne wątki też mi się nie podobały. Styl Hanni Munzer nie podbił mojego serca, przez większą część powieści byłam znudzona i nie widziałam sensu, by czytać ją dalej, ale mam zasadę kończenia każdej książki. Wątek szpiegowski nudny i mało emocjonujący. I do tej pory nie wiem, dlaczego Deborah i Marlene się tego podjęły. Naprawdę tyle ryzykowały dla mężczyzny, który pewnie miał je obie w głębokim poważaniu? Nie widziałam u nich patriotyzmu, ani żadnej miłości do wolności i prawdy, niczego co mogłoby usprawiedliwić taką decyzję. Dla mnie to wyglądało tak, jakby po prostu się nudziły. Polubiłam jednego bohatera – Gustava, ale on wystąpił tylko na początku. Reszta wzbudzała we mnie irytację, choć Elisabeth miała potencjał, ale niewykorzystany. O współczesnej historii(Felicity) się nie wypowiem, bo była za słabo opisana, żeby mieć na ten temat jakiekolwiek zdanie.

Naprawdę miałam duże oczekiwania wobec tej książki. Ta historia miała naprawdę duży potencjał, by stać się piękna i poruszająca. I jestem zła na autorkę, że nie wykorzystała tylu możliwości. Nie chcę zarzucać jej braku szacunku dla ofiar wojny, bo jej nie znam, a z podziękowań wydaje się być sympatyczną osobą(i współczuję jej straty synka), ale nie rozumiem, jak można było używać wojny, żeby opisać erotyczne przygody bandy napalonych mężczyzn i kobiet. Nie uważam się za literacką snobkę – za jedną z moich ulubionych książek uważam ,,Kontrakt panny Brandt”, która też była bardziej romansem na dalekim tle wojny. Tylko, że tam przynajmniej była wciągająca akcja, sympatyczni bohaterowie i prawdziwe uczucie, natomiast nie było niczego, co wywoływałoby obrzydzenie.

Trudno mi z czystym sumieniem powiedzieć, że nie polecam tej książki, bo wiem, że wielu ona zachwyciła i zapewne są osoby, które znajdą w niej to, czego szukają. Ja jednak jestem zawiedziona i wiem, że do niej nie wrócę, nie będę też szukać drugiej części. Z powodu kilku wymienionych na początku plusów daję jednak 3 gwiazdki.

,, (…) prawda rządzi się własnymi prawami: w końcu wypływa na powierzchnię i rzuca nam w twarz oskarżenie. Lecz to tylko jedna strona medalu, gdyż prawda nas również wyzwala. Zasklepia rany i zaprowadza pokój.”

,,Miłość w czasach zagłady” to książka, która od początku była reklamowana jako wspaniała, wzruszająca, emocjonująca i zapadająca w pamięć. Lubię powieści historyczne, zwłaszcza te z czasów II wojny światowej, więc gdy zobaczyłam ją w szkolnej bibliotece, nie wahałam się ani chwili. Chciałabym w tym miejscu napisać, że miałam rację. Ale po lekturze jestem srodze...