Jakoś nie chciało mi się zabierać za sagę "Szeptem", wolę jednopartówki i właśnie Becca Fitzpatrick takową napisała. Opis mi się spodobał, podobnie jak okładka. Dziewczyna na niej przedstawiona nie wydawała mi się taka "sztuczna", karykaturalna, tylko tajemnicza, a jej spojrzenie – nieodgadnione. Do tego krople deszczu. Postanowiłam ją kupić licząc, że będzie to dobry wybór. Czy faktycznie tak było?

Główna bohaterka irytowała mnie od samego początku. To rozpieszczona, bogata dziewuszka, która nosa nie wytknęła poza swoją ukochaną mieścinę. Takie wrażenie odniosłam na samym początku, ale stopniowe poznawanie jej osobowości pozwoliło mi zmienić zdanie. To również wrażliwa osoba, przeżyła coś strasznego i starała się być silną, walczyć. Nie zawsze postępowała właściwie i zrozumiale, ale to właśnie było najlepsze. Wiadomo, musiała być ślicznotką, bo opowiadanie mogło na tym ucierpieć, to się nigdy w książkach nie zmieni, ale jej osobowość była ciekawie wykreowana. Stella potrafiła ulec pokusom, lękowi, jak każdy, to zupełnie normalne. Przynajmniej nie była to Superwoman.

"Troska o drugą osobę to przejaw słabości. Jeśli zależy ci na kimś, stajesz się podatny na ciosy. Masz coś do stracenia."

Skoro to literatura młodzieżowa, nie mogło obejść się również bez wątku miłosnego. Nie jest w książce najważniejszy, ale odgrywa jednak znaczącą rolę. W końcu miłość to motor napędowy, zmuszający bohaterów do różnych działań, niekiedy nawet tych najbardziej lekkomyślnych i niebezpiecznych.

Najbardziej nienawidzę czekać na rozwinięcie się akcji! Rozumiem, że może to potrwać 30, 60, a czasem nawet i 120 stron, ale żeby czekać 398, to już lekka przesada... Gdyby tego było mało, książka ma tylko 419 stroniczek tekstu (włącznie z podziękowaniami). Nie twierdzę, że nudziłam się przez cały czas, kiedy czytałam tę książkę, ponieważ są ciekawe momenty pomiędzy spokojnymi rozdziałami zwiastującymi burzę, jednak to zbyt mało. Troszeczkę się przez to zawiodłam, bo po przeczytaniu opisu, myślałam, że akcji będzie od groma! A tutaj takie niemiłe zaskoczenie...

Żaden bohater nie jest bez wad, niektóre osoby mają swoje demony przeszłości, które powoli je wyniszczają. Próbowali się sami z tym uporać, ale nie wychodziło im to zbyt dobrze. Według mnie najlepszą postacią jest tutaj Carmina. Pomimo swojej trudnej przeszłości wierzy, że można innym przebaczać, choć wyrządzili nam wiele złego.

"Przebaczanie to niełatwa sztuka – stwierdziła Carmina. – Trzeba umieć znaleźć równowagę pomiędzy odrzuceniem tego, co nieistotne, a skupieniem się na tym, co najważniejsze."

Książkę pani Fitzpatrick czytało się naprawdę przyjemnie, choć ubolewam nad tą akcją. Liczyłam na coś więcej, ale trudno się mówi. Ta z pozoru leciutka młodzieżówka traktuje jednak o miłości, zdradzie, przebaczeniu i cierpieniu. Ciekawa pozycja, którą polecam.

"Prawdziwa miłość nie potrzebuje żadnego konkretnego powodu. Miłość to głęboka więź i pełne oddanie. Prawdziwa miłość powinna zapierać nam dech w piersiach i nigdy nie powinna zmuszać nas do postępowania wbrew sobie."

Jakoś nie chciało mi się zabierać za sagę "Szeptem", wolę jednopartówki i właśnie Becca Fitzpatrick takową napisała. Opis mi się spodobał, podobnie jak okładka. Dziewczyna na niej przedstawiona nie wydawała mi się taka "sztuczna", karykaturalna, tylko tajemnicza, a jej spojrzenie – nieodgadnione. Do tego krople deszczu. Postanowiłam ją kupić licząc, że będzie to dobry...