Brandon Sanderson to jeden z tych uniwersalnych pisarzy, którzy tworzą opowieści dla wszystkich. Bez względu na to, czy fabuła jest nieco naiwna, czy też uderza w poważne tony to każdy czytelnik jest w stanie bawić się świetnie podczas lektury. Tak właśnie jest z jego cyklem Mściciele, który miałam przyjemność poznać za sprawą powieści Stalowe serce i Pożar. W tym zestawieniu brak jeszcze tomu trzeciego, ale śmiem twierdzić, że nie będzie trzeba długo czekać, aż Zysk i S-ka Wydawnictwo pokusi się na wypuszczenie ostatniej części bowiem jest to jedna z lepszych fantastycznych młodzieżowych serii, jakie są dostępne na polskim rynku wydawniczym (ten fakt po prostu trzeba zaakceptować).

David Charleston dokonał zemsty. Stalowe serce nie żyje, a chłopak został okrzyknięty jego pogromcą. Zyskał sławę i nowych wrogów. Odkrył też kilka szokujących sekretów skrywanych w szeregach Mścicieli. Teraz kiedy Newcago odzyskało wolność wyrusza wraz Profesorem do Babilaru, którym rządzi Epik o imieniu Regalia. Okazuje się, że Profesor i władczyni Babilaru mają wspólną przeszłość, jednak nawet sentyment nie jest w stanie powstrzymać mężczyzny przed planowaniem pozbycia się Regalii. Tym czasem w głowie Davida rodzi się coraz więcej pytań. Poznanie odpowiedzi na nie może odmienić na zawsze sposób patrzenia na Epików...

Stalowe serce bardzo zgrabnie i bezboleśnie wprowadza w wykreowany świat. Można by oczywiście zarzucić autorowi ograniczenie tegoż świata i pójście na łatwiznę, przy wyborze miejsca akcji (bowiem jest jedno i Sanderson postarał się, aby jego bohaterom nie udało się zbytnio wyściubić nosa poza Newcago). Można by, ale po co? Skoro w Pożarze uniwersum zostaje rozszerzone, a czytelnicy zostają obdarowani nowymi informacjami na temat jego i jego mieszkańców. Pojawiają się fantastyczne zmiany w fabule. Ogólnie cała historia jest jakby inaczej przedstawiona. Jest może nieco spokojniej. Wyraźnie można wyczuć, że tworząc ten tom Sanderson postawił na rozwój wewnętrzny postaci oraz ich relacji. Mniej uwagi poświęcił natomiast akcji, choć nie znaczy to, że jest jej mało albo, co byłoby najgorsze, bardzo mało. Dużo wydarzeń ma miejsce, jednak nie wszystkie wpływają na rozwój fabuły. Nie wszystkie zmieniają tempo powieści. Są one raczej potrzebne bohaterom, by mogli podjąć pewne decyzje. Pojawia się zresztą cała masa nowych postaci i są one bardzo różnorodne. Był nawet taki moment podczas lektury, że przez chwilę straciłam orientację kto jest kim?, ale wystarczyło uważniej przeczytać dany fragment, by odzyskać równowagę. Tak więc Pożar nie stracił nic ze wspaniałości Stalowego serca. Kolejny tom cyklu jest jasny i językowo przejrzysty, a właśnie to ceniłam sobie w części pierwszej.

Davidowi udało się odnaleźć odpowiedzi na kilka pytań, a autorowi znowu udało się przy tym nie zdradzić zbyt wiele – dokładnie tyle ile potrzebuje czytelnik, by zakończyć lekturę z satysfakcją ale i ciekawością, która skłoni go do sięgnięcia po ostatnią część cyklu Mściciele. Jeśli zakończenie serii będzie tak samo zaskakujące, jak zaskakująco kończą się poszczególne części to eksploduję z emocji.

Brandon Sanderson to jeden z tych uniwersalnych pisarzy, którzy tworzą opowieści dla wszystkich. Bez względu na to, czy fabuła jest nieco naiwna, czy też uderza w poważne tony to każdy czytelnik jest w stanie bawić się świetnie podczas lektury. Tak właśnie jest z jego cyklem Mściciele, który miałam przyjemność poznać za sprawą powieści Stalowe serce i Pożar. W tym...